تحلیل باخودبیگانگی انسان در اندیشه انتخاب خودمحور و غیرمحور اگزیستانسیالیستی

Abstract

<strong>فروپاشی حاکمیت کلیسا در مغرب</strong>‌<strong>زمین، سرآغاز دوره روشنگری و برانگیختگی نظریه</strong>‌<strong>پردازان مغرب</strong>‌<strong>زمین در تأسیس بنایی نو از اندیشه</strong>‌<strong>های نظری و عملی با تفکر غالب پوزیتیویستی و نادیده</strong>‌<strong>انگاری آموزه</strong>‌<strong>های فرابشری است. در این میان، وقتی یافته</strong>‌<strong>های خودآیین، ناتوان از وضع مبنایی استوار در معنابخشی به جهان و حیات انسانی، باخودبیگانگی انسان را در پرده</strong>‌<strong>های لرزان و سست اخلاقی و ازهم</strong>‌<strong>پاشیدگی اجتماعی به نمایش گذاشت، فیلسوفان اگزیستانسیالیست بر آن شدند با مبانی خود، مسیر بازگشت به اصالت انسان را میسر کنند. گروهی از آنان مانند نیچه، هایدگر و سارتر، با محوریت انتخاب خودمحور، درباره باخودبیگانگی انسان اندیشیدند، و گروهی</strong>‌<strong> دیگر مانند کیرکگور، گابریل </strong>‌<strong>مارسل و تیلیش با معیار انتخاب غیرمحور به این مبحث پرداختند. اما در این دو نگرش علاوه بر آنچه از باور ناصحیح اصالت هستی انسان و تهی</strong>‌<strong>بودنش از هر گونه چیستی بالذات مشهود است، معضلات معرفت</strong>‌<strong>شناختی تفکر این دو طیف از اندیشوران در رصد جایگاه حقیقی انسان، آنان را در تأمین اهداف این مبحث ناکام گذاشته است.</strong>