تصویری نو از جهت مجهول در زبان فارسی بر اساس چارچوب نقس‌گرایانه گیون

Abstract

گیون (2001) چارجوبی جامع را برای بررسی جهت‌های ناگذرا عرضه می‎‌کند. او این جهت‌ها را به دو دستة عمدتاً معناشناختی و عمدتاً کاربردشناختی تقسیم می‌کند و با قرار دادن مجهول در دستة دوم، می‌کوشد تا با تکیه بر مفهومِ «موضوعیت نسبی» و دو معیار سنجش آن، یعنی تداوم پیش‌رو و فاصلة پس‌رو، نقش مجهول و شرایط کاربرد آن را تبیین کند. به علاوه، او هفت بافت را که در آنها مجهول به کار می‌رود، معرفی می‌کند. در مقالة حاضر، نشان داده می‌شود که چارچوب تحلیل گیون تا چه حد با داده‌های زبان فارسی سازگار است. به علاوه، نشان داده می‌شود که، علی‌رغم سکوت گیون در خصوص رابطة بین نقش مجهول و بافت‌های هفت‌گانة کاربرد آن، بین این دو پیوند محکمی وجود دارد. در نهایت، مشخص خواهد شد که چارچوب تحلیل اتخاذ شده چه نکاتی را در مورد مطالعاتِ پیشینِ زبان‌شناسان ایرانی در حوزة مجهول روشن خواهد ساخت.