رابطه مهارت‌های زندگی با سلامت اجتماعی (نمونه موردی: جوانان 15 تا 29 ساله شهرستان حاجی‌آباد).

Abstract

<strong>چکیده</strong><br /> <em>هدف این پژوهش مطالعه تأثیر مهارت‌های زندگی بر میزان سلامت اجتماعی جوانان است که با توجه به مبانی نظری کییز (سلامت اجتماعی) و نظریه یادگیری اجتماعی باندورا (مهارت زندگی) مورد مطالعه قرارگرفته است. در این پژوهش با استفاده از روش پیمایش، جوانان 15 تا 29 ساله شهرستان حاجی‌آباد واقع در خراسان جنوبی مورد مطالعه قرارگرفته‌اند. حجم نمونه پژوهش حاضر 368 نفر بوده که از طریق نمونه‌گیری تصادفی ساده با بهره‌مندی از پرسشنامه استانداردشده، مورد ارزیابی قرارگرفته است. با استفاده از نرم‌افزار </em><em>Spss22</em><em> یافته‌ها مورد تجزیه‌وتحلیل قرارگرفته است. جهت تحلیل روابط بین متغیرها نیز از آزمون‌های </em><em>T-test</em><em>،</em><em> ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون و تحلیل مسیر استفاده‌شده است. نتایج نشان داد که میزان سلامت اجتماعی جوانان در حد متوسط به بالا بوده است. یافته‌ها بیانگر رابطه مستقیم بین ابعاد مهارت زندگی با سلامت اجتماعی در جامعه مورد مطالعه بوده است. همچنین سلامت اجتماعی جوانان برحسب وضعیت تأهل آن‌ها تفاوت معناداری دارد، اما سلامت اجتماعی جوانان برحسب جنسیت آن‌ها متفاوت نیست. نتایج رگرسیون نیز حاکی از آن است که از میان متغیرهای اثرگذار بر سلامت، متغیر مهارت ارتباطی با مقدار بتای 93/0 به‌طور مستقیم بیشترین تأثیر را بر سلامت اجتماعی جوانان جامعه موردتحقیق داشته است؛ یافته‌های تحلیل مسیر بیانگر این است تنها متغیر تفکر خلاق-انتقادی هم اثر مستقیم و هم اثر غیرمستقیم داشته، سایر متغیرها فقط اثر مستقیم بر روی پاسخگویان جامعه مورد مطالعه داشته‌اند. همچنین نتایج بیانگر این است که شاخص‌های مهارت ارتباطی، میزان خودآگاهی، میزان تصمیم‌گیری، میزان هیجانات و تفکر خلاق می‌توانند تا حدود 90 درصد از متغیر وابسته را تبیین کنند.</em><br /> <strong><br /></strong>