کارکرد منابع جانبی در نقد و تصحیح متون باتکیه‌بر نقش ولی‌نامه در تصحیح تذکرةالاولیای عطار

Abstract

توجه به منابع جانبی یا فرعی در نقد و تصحیح متون کهن کاربرد ویژه‌ای دارد. این‌گونه منابع با متن تصحیح‌شده ارتباط‌هایی فرعی مانند تاریخی و محتوایی و ساختاری دارد. <em>تذکرة‌الاولیای </em>عطار همواره مانند متنی مرجع در سنت صوفیانة ایرانی منظور همگان بوده است. گزیده‌ها و ترجمه‌های گوناگون این متن در طول تاریخ نشان‌دهندة این واقعیت است. منظومة<em> ولی‌نامه</em> در نیمة نخست قرن نهم هجری در شهر شیراز سروده شد. این اثر ترجمه‌ای منظوم از <em>تذکرة‌الاولیا</em>ی عطار است که افزون‌بر جنبه‌های ادبی و هنری از منظر متن‌شناسی نیز بسیار اهمیت دارد؛ زیرا نویسندة آن گویا به نسخه یا نسخه‌های اصیلی از <em>تذکرة‌الاولیا</em> دسترسی داشته و در نظم این مجموعه کوشیده است تااندازة ممکن به ضبط‌های ویژة <em>تذکرة‌الاولیا</em> پایبند باشد. در این نوشته ویژگی‌های این منظومه تبیین و نمونه‌هایی از ضبط‌های دقیق و اصیل آن بررسی می‌شود؛ همچنین نویسنده با تحلیل‌های نسخه‌شناسانه می‌کوشد تا نقش این اثر را مانند متنی جانبی در تصحیح و گشودن برخی از مشکلات متنی <em>تذکرة‌الاولیا</em> واکاوی کند.