مقایسه اثربخشی پروتکل های گرم کردن ایستا، پویا و برنامه پیشگیری از آسیب بر والگوس زانو حین فرود دراپ و آزمون لی لی تک پایی در مردان ورزشکار 25-18 سال

Abstract

زمینه و هدف: آسیب لیگامان صلیبی قدامی (ACL) در بین ورزشکاران و حتی افراد غیر‌ورزشی شایع است، حدود 70 % از تمام آسیب‌های ACL در نتیجه یک مکانیسم غیربرخوردی بوجود می آید. بنابراین هدف از تحقیق حاضر مقایسه تأثیر پروتکل-های گرم کردن ایستا، پویا و پیشگیری از آسیب بر ولگوس زانو حین فرود دراپ و نمرات آزمون لی‌لی تک پا در مردان فعال 18-25 سال بود. روش‌ بررسی: 36 آزمودنی‌ فعال انتخاب شده و به‌صورت تصادفی به سه گروه گرم کردن ایستا، گرم کردن پویا و برنامه پیشگیری از آسیب تقسیم‌بندی شدند و از آن‌ها پیش‌آزمون ارزیابی عملکرد و زاویه والگوس زانو با استفاده از آزمون‌ لی‌لی تک‌پا و سیستم آنالیز سه بعدی حرکت به عمل آمد. پس از انجام سه پروتکل گرم کردن، اندازه گیری پس‌آزمون عملکرد و کینماتیک انجام گرفت. جهت بررسی نرمال بودن داده‌ها از آزمون شاپیروویلک، به‌منظور مقایسه بین گروهی از آزمون کوواریانس و آزمون تعقیبی LSD و برای بررسی درون گروهی از آزمون تی وابسته استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که برنامه پیشگیری از آسیب بلافاصله می‌تواند تکنیک فرود دراپ را بهبود بخشد بدون اینکه اختلالی در عملکرد ورزشکاران ایجاد کند (P=0/001). اما این تکنیک بعد از پروتکل گرم کردن ایستا با پاسخ منفی همراه بود (P=0/001) و هیچ تغییری بعد از پروتکل گرم کردن پویا مشاهده نشد (P=0/82). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق گروه شرکت‌کننده در برنامه گرم کردن پیشگیری از آسیب نسبت به دو گروه دیگر، از مزایای پیشرفت در آزمون‌های عملکردی و پارامترهای منتخب کینماتیکی بهره‌مند شده است.