تاثیر خستگی ناشی از پروتکل CST90 بر زمانبندی و میزان فعالیت الکتریکی عضله ی سرینی میانی فوتبالیست ها

Abstract

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر تاثیر خستگی ناشی از پروتکل CST90 بر زمانبندی و میزان فعالیت الکتریکی عضله ی سرینی میانی فوتبالیست ها بود. روش‌ تحقیق: تحقیق حاضر درون گروهی بوده و با اندازه گیری های مکرر، زمانبندی و میزان فعالیت الکتریکی عضله ی سرینی میانی 15 نفر فوتبالیست((سن(yr): 8/3±4/25، قد(Cm): 6/3±3/177، وزن(Kg): 6/4±8/69)، متعاقب پروتکل CST90 سنجیده شد. از دستگاه الکترومایوگرافی 16 کاناله جهت ثبت سیگنال‌های در حین تکلیف فرود تک پا بر روی صفحه ی خازنی هماهنگ با دستگاه الکترومیوگرافی استفاده و برای تحلیل داده ها از نرم افزارهای Megawin، MATLAB و SPSS استفاده شد. با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی(Repeated Measure of ANOVA) داده ها مورد تخلیل قرار گرفتند. سطح معنی داری آزمونها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: تفاوت معناداری در مورد آغاز و پایان فعالیت الکتریکی عضله ی سرینی میانی نمونه ها در زمانهای مختلف مشاهده نشد(55/2 F=، 89/1 F=، 05/0P>). اما تفاوت معناداری در میزان فعالیت فید فوروارد و فیدبک نمونه ها در زمانهای مختلف را مشاهده شد(71/3 F=، 84/4 F=، 05/0P≤). همچنین تفاوت معناداری در میزان فعالیت الکتریکی این عضله بین شروع و پایان بازی مشاهده شد(05/0P≤). نتیجه ‌گیری: با توجه به نقش عضله ی سرینی میانی در حفظ ثبات لگن و حرکت ران و همچنین کنترل والگوس زانو و از طرفی اثرات مخرب خستگی بر زمانبندی و فعالیت عضلات، مربیان می بایست در تمرینات، نسبت به بالا بردن فعالیت و تحمل این عضله در برابر خستگی اقدام و در نهایت از افت ثبات زانو جلوگیری نمایند.