تأثیر برنامه تمرینی بر درد و عملکرد شانه کاربران ویلچر

Abstract

زمینه و هدف: بسیاری از زنان کاربر ویلچر پس از مدتی به سندرم گیرافتادگی شانه دچار می‌شوند. درد ناشی از این سندرم در انجام فعالیت‌های روزانه آنها اختلال ایجاد می‌کند. هدف پژوهش حاضر مطالعه تأثیر برنامه ترکیبی شامل ماساژ و تمرین قدرتی و کششی بر درد و عملکرد شانه زنان کاربر ویلچر مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بود. مواد و روش‌ها: از 19 زن کاربر ویلچر، 10 نفر (%53) مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بودند و پنج نفر (2 ± 31 سال) از آنها داوطلب مشارکت در پژوهش شدند. آنها پس از امضای فرم رضایت آگاهانه، 8 هفته تحت فریکشن عرضیِ عضله فوق خاری و تمرین قدرتی قرار گرفتند. شاخص‌های ارزیابی شامل مقیاس بصری درد، شاخص درد شانه کاربران ویلچر، آزمون هاوکینز-کِنِدی و گونیامتر بود. داده‌ها توسط تی وابسته مقایسه شدند. نتایج: تنها 40% از داوطلبان دوره تمرینی را تکمیل کردند و ضریب پایبندی آنها به تمرین 56% بود. با این وجود، درد شانه آنها کاهش و دامنه حرکتی مفصل گلنوهومرال آنها افزایش معنادار یافت (05/0 ≥ P). نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر از این نظر حمایت می‌کند که ترکیب فریکشن عرضی و تمرین قدرتی می‌تواند درد ناشی از سندرم گیرافتادگی را در میان کاربران ویلچر کنترل کرده و عملکرد شانه این افراد را افزایش دهد. موانع جدی بر سر راه زنان کاربر ویلچر جهت مراجعه به انجمن ضایعه نخاعی، وجود دارد که ضریب پایبندی آنها را به برنامه تمرینی پایین می‌آورد. کلید واژه‌ها: درد شانه، سندرم گیرافتادگی، کاربران ویلچر، فریکشن عرضی، برنامه تمرینی