بررسی فعالیت الکتریکی برخی از عضلات اندام فوقانی در شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبالیست‌های حرفه‌ای

Abstract

زمینه و هدف: هدف از انجام این تحقیق، مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات اندام فوقانی حین اجرای شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبال در دو فاصله‌ی 25/4 و 25/6 متر بود. روش بررسی: 6 نفر از بسکتبالیست­ های حرفه­ای که در سوپر لیگ بسکتبال سابقه‌ی فعالیت داشتند با میانگین سنی 09/2 ± 23 سال با کسب رضایت در آزمون شرکت کردند. از دستگاه الکترومایوگرام ME6000 T16 جهت ثبت فعالیت الکتریکی عضلات در فرکانس 1000 هرتز استفاده شد. از آزمون آماری ویلکاکسون جهت بررسی تفاوت‌ها در سطح 05/0 استفاده گردید. یافته­ ها: نتایج خروجی شامل زمان فعالیت، میانگین فعالیت عضلات و سطح زیر منحنی پتانسیل الکتریکی بود که در عضلات فلکسور کف‌دستی زند اعلایی، سه‌سر بازو و دلتوئید قدامی مورد بررسی قرار گرفت. بین پارامترهای بررسی شده در هر یک از دو فاصله‌ی مذکور در شوت‌های جفت موفق و ناموفق اختلاف معنی‌دار مشاهده نشد. در بررسی شوت‌های موفق بین دو فاصله‌ی 25/4 و 25/6 متر مشخص شد که میانگین فعالیت عضلات فلکسور مچ دستی زند اعلایی (049/≤0p) و دلتوئید قدامی (019/≤0p) و همچنین سطح زیر منحنی پتانسیل الکتریکی (037/≤0p) و زمان فعالیت (028/0≤ p) عضله سه‌سر بازویی، با افزایش فاصله به­ طور معنی‌داری افزایش یافته است. نتیجه­ گیری: در نگاه کلی به نظر می‌رسد با افزایش فاصله از حلقه، افزایش در زمان فعالیت و سطح زیر منحنی عضله‌ی سه‌سر بازویی نقش مهمی را در شوت جفت ایفا می‌کند