تحلیل و سطح­بندی توسعه در مناطق روستایی شهرستان دشتی با تأکید بر رویکرد فازی

Abstract

بررسی حاضر در قالب یک پژوهش بنیادی با هدف تبیین وضعیت توسعه در مناطق روستایی شهرستان دشتی به انجام رسید. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بوده، گردآوری داده­ها به شیوه کتابخانه­ای با بهره­گیری از آمارنامه سال 1390 استان بوشهر صورت گرفت که طی آن، 59 شاخص در ابعاد مختلف استخراج شد و سطح­بندی میزان توسعه­یافتگی دهستان­های شهرستان دشتی به شیوه کمّی با استفاده از روش تاپسیس فازی و بهره­گیری از نرم­افزار SPSS انجام شد. یافته­های پژوهش، با ترسیم سیمایی نامتعادل از توسعه مناطق روستایی، از وجود یک شکاف منطقه­ای عمیق در شهرستان دشتی حکایت داشت، به­گونه­ای که روند توزیع و دسترسی به منابع در هفت دهستان شهرستان دشتی گویای آن بود که دهستان­های خورموج و کبگان، به‏ترتیب، دارای بیشترین میزان توسعه بودند و دهستان­های شنبه، چغابور و مرکزی نیز در جرگه مناطق روستایی محروم قرار داشتند؛ همچنین، توسعه دهستان­های طسوج با 379/0 و کاکی با 359/0 در سطح متوسط بود. نتایج نشان داد که توسعه متوازن مناطق روستایی در شهرستان دشتی مستلزم بازنگری در تخصیص منابع و امکانات، توزیع برابر فرصت­ها و ارتقای کیفی خدمات در مناطق دورافتاده با هدف آمایش سرزمین است. .