نقش برخورداری از فناوری اطلاعات و ارتباطات در گسترش روش‌های کشاورزی پایدار: مطالعه موردی شالی­کاران شهرستان رشت

Abstract

هدف اصلی پژوهش حاضر ارزیابی میزان برخورداری شالی­کاران از «فناوری اطلاعات و ارتباطات» و اثر آن در استفاده از روش­های کشاورزی پایدار در کشت برنج است. بدین منظور، ابتدا میزان برخورداری کشاورزان از این فناوری بررسی شده، آنگاه میزان استفاده از روش­های کشاورزی پایدار و رابطه آن با فناوری اطلاعات و ارتباطات ارزیابی می­شود. گردآوری اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه­ای­ با روایی و پایایی قابل قبول صورت می­گیرد. جامعه آماری شامل شالی­کاران برخوردار از فناوری اطلاعات و ارتباطات در شهرستان رشت بوده، جامعه نمونه نیز شامل 24 روستا و 210 خانوار است که از طریق روش کوکران و به­صورت تصادفی انتخاب می‌شوند. برای سنجش پایداری کشاورزی (متغیر وابسته) از هجده متغیر کشاورزی پایدار استفاده می­شود. میزان دسترسی به فناوری اطلاعات و ارتباطات در سه سطح کم (3/4 درصد)، متوسط (3/33 درصد) و زیاد (6/57 درصد) برآورد شده است. نتایج آزمون تحلیل واریانس نیز حاکی از آن است که بین میزان عمل به کشاورزی پایدار از سوی شالی­کاران و میزان برخورداری آنها از فناوری اطلاعات و ارتباطات رابطه معنی­دار وجود دارد.