ارزیابی و اولویت‌بندی پایداری اجتماعی در مناطق روستایی: مطالعه موردی روستاهای شهرستان خرم‌بید استان فارس

Abstract

در مفهوم «پایداری»، حفظ سرمایه­های انسانی، طبیعی، اجتماعی و اقتصادی در راستای عدالت بین­نسلی در کانون توجه قرار می­گیرد. همچنین، چارچوب نظری پایداری نشان می­دهد که هر برنامه­ریزی با رویکرد توسعه پایدار نیازمند ارائه تصویری چندبعدی از فضای مورد مطالعه است. در این بین، «پایداری اجتماعی» به عنوان یکی از ابعاد توسعه پایدار بیشتر با ابعاد کیفی همگام است و از طریق مفاهیمی چون «زندگی انسانی» و «احساس رفاه» در محیط اجتماعی ارزیابی می­شود. پژوهش حاضر، با رویکردی جغرافیایی، به بررسی سطح پایداری اجتماعی، نحوه انتخاب شاخص­ها و ارزیابی روش­های سنجش و اولویت­بندی آنها در دویست خانوار روستایی مستقر در چهارده مرکز روستایی واقع در شهرستان خرم­بید در استان فارس پرداخته است. نتایج اندازه­گیری و سطح­بندی پایداری اجتماعی در مراکز روستایی در منطقه مورد مطالعه، با بهره­گیری از الگوریتم «تاپسیس» مبین تطبیق کامل این مدل با مشاهدات تجربی است .