کارآیی شالی‌کاران منطقه کامفیروز جنوبی شهرستان مرودشت: کاربرد مدل تحلیل پوششی داده‌ها

Abstract

هدف مطالعه حاضر بررسی کارآیی شالی‌کاران منطقه کامفیروز جنوبی استان فارس در سال زراعی 90-1389 است. داده‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای دومرحله‌ای جمع‌آوری شد. کارآیی شالی‌کاران با استفاده از روش پایه تحلیل پوششی داده­ها به­دست آمد و نتایج با مدل تحلیل پوششی فراکارآیی مقایسه شد. به­طور کلی، نتایج نشان داد که میانگین سطوح کارآیی فنی شالی‌کاران در مدل با فرض بازده ثابت به مقیاس معادل 93/83 درصد است، که در دامنه‌ای بین 43/0 تا 0/1 قرار دارد. میانگین سطوح کارآیی فنی در مدل بازده متغیر به مقیاس نیز معادل 25/86 درصد بود و 16/29 درصد از واحدها به­طور کامل کارآ شناخته شدند. با توجه به میانگین کارآیی مقیاس بالا در مزارع و مقایسه آن با میزان کارآیی فنی مدیریتی، مشخص شد که مهم‌ترین علت ناکارآیی فنی مزارع تفاوت در نحوه مدیریت استفاده از نهاده‌هاست؛ و با مدیریت درست نهاده‌های مورد استفاده در فرایند تولید برنج، می­توان از میزان ناکارآیی کاست.