محله محوری و احساس تعلق به محله در بین ساکنان شهر تهران

Abstract

اداره‌ی کلان‌شهرها امروز به موضوعی مهم برای مدیران شهری تبدیل ‌شده است. از مهم‌ترین مفاهیم در این زمینه، مفاهیم "مشارکت اجتماعی" و "احساس تعلق محله‌ای "شهروندان هستند که امروزه مدیران کلان‌شهرها در قالب دو نهاد سرای محله و شوراهای شهر سعی نموده‌اند تا به بارور شدن این دو مفهوم بپردازند. مطالعه‌ی حاضر به بررسی نقش محله محوری در ارتقای سطح تعلق شهروندان به محله‌ی زندگی‌شان پرداخته است. این پژوهش به‌ صورت پیمایشی در چهار محله‌ی تهران و با 400 نمونه –مستخرج از فرمول کوکران –انجام ‌شده است. نظریه‌ی غالب استفاده‌ شده در این پژوهش دورکیم و پارسونز و پاتنام است. نتایج نشان می‌دهد با نشأت‌گیری این طرح- محله‌محوری – از اخلاق مدنی، در اداره‌ی کلان‌شهر تهران مؤثر عمل نموده و با کنترل گرایش به رفتار نابهنجار در هویت محله تأثیرگذار بوده است و با القای حس تعلق و هویت محله‌ای موفق عمل نموده است و رضایتمندی اجتماعی مردم رابطه‌ی محکمی با محله‌محوری نشان داده است. میزان همبستگی محله‌محوری با احساس تعلق 0.802 بوده و محله‌محوری با رضایتمندی اجتماعی به میزان 0.963 و محله‌محوری با احساس مسؤولیت به میزان 0.693 همبستگی نشان داده است.