مدل ساختاری میزان اثر آموزش بدون خشونت بر پیشرفت تحصیلی، خودکارآمدی و خوش بینی تحصیلی دانش آموزان دیرآموز با نقش واسطه ای روش شناسی معلمان

Abstract

این پژوهش با هدف تعیین میزان اثر آموزش بدون خشونت بر پیشرفت تحصیلی، خودکارآمدی و خوش­بینی دانش ­آموزان دیرآموز با نقش واسطه ­ای روش­ شناسی معلمان صورت گرفته است. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بوده و جامعۀ پژوهش را دانش ­آموزان مقطع متوسطۀ دوم شهرستان لنده تشکیل می­دهند، که طبق جدول مورگان تعداد242 نفر به‌صورت نمونه­ گیری طبقه ­ای انتخاب شدند. به منظور گرد­آوری داده ­ها از پرسشنامه ­های آموزش بدون خشونت مارشال، پیشرفت تحصیلی فام و تیلور، خودکارآمدی جینکز و مورگان، خوش­ بینی اسچنن­موران و همکاران و سبک­ های تدریس رجبی بهره گرفته شد. داده­ ها با آزمون رگرسیون خطی ساده و معادلات ساختاری در spss22 وAmos2020 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ­ها نشان داد که آموزش بدون خشونت هم به‌طورمستقیم و هم غیرمستقیم و با نقش واسطه­ ای روش­ شناسی معلمان بر پیشرفت تحصیلی، خودکارآمدی و خوش­بینی تحصیلی دانش ­آموزان دیرآموز شهرستان لنده اثر معناداری دارد. مقادیر برازش مدل و Rmsea برابر با 21/0 مطلوبیت بالای مدل را نشان می­دهد. از یافته ­ها می­توان نتیجه گرفت که آموزش بدون خشونت بر توسعۀ کیفیت فرایند یادگیری دانش ­آموزان دیرآموز اثرگذار بوده وسبب کاهش بسیاری از معضلات رفتاری، عاطفی، روانی و اجتماعی این دانش ­آموزان خواهد شد. البته در این میان از نقش مؤلفه ­های میانجی مانند روش‌شناسی معلمان نباید چشم پوشی کرد؛ زیرا اثربخشی آموزش بدون خشونت را افزایش بخشیده و مسیر پیشرفت آنها را هموار خواهد ساخت.