جایگاه والای امام علی‌(ع) و حقیقت متجلّی در غدیر خم در آیینه‌ غدیریه‌های شریف رضی، ابوفراس حمدانی و ابن رومی

Abstract

غدیر حامل پیام اسلام و نمایانگر ثمره­ نبوت پیامبر است. پیام غدیر، تعیین صراط مستقیم تا آخرین روز دنیاست و خطابه­ی غدیر زنده­ترین سند «ولایت مطلقه­ی الهیه­ی» دوازده امام (ع) است. در روز غدیر، پیامبر اولوالعزم اسلام تنها خطبه­ی امامت را به جای نیاورد بلکه آن بزرگوار در این خطبه، مبانی و اصول اعتقادی اسلام را به نحو احسن عرضه نمود. در طول چهارده قرن از تاریخ اسلام، شاعران شیعه­ی محب اهل بیت(ع) با اعتقاد ناب به ولایت علوی، زبان به تغنّی گشوده و در قالب مدح و فخر احساسات درونی خویش را با تأثّر از قرآن کریم و معارف اهل بیت (ع) بیان داشته­اند؛ اولین شاعر، حسان­بن­ثابت بود که در روز غدیر واقعه­ی عظیم امامت را به تصویر کشیده و امامت علی(ع) را تهنیت گفت. بعد از آن شاعران شیعه­ی زیادی در ادوار مختلف، به مدح رسول (ص)، اهل بیـت و حادثه­ی غدیر پرداخته­اند که از جمله­ی آنها می‌توان ابوفراس الحمدانی، ابن الرومی، کشاجم، شریف­الرضی، صفی­الدین حلی و... را نام برد. موضوع مورد بحث، درآمدی بر غدیریه­های سه شاعر شیـعی در دوره­ی عبـاسی است که عبارتند از: شریف­الرضی گردآورنده­ی نهج­البلاغه، ابوفراس­الحمدانی و ابن­الرومی. در این موجز سعی شده با نگاهی نو به ترجمه­­ و تحلیل ابیات، تصویری راستین از احساس فطری و خرد پاک این شاعران بزرگ نسبت به واقعه­ی غدیر و جایگاه والای امیرالمؤمنین علی­(ع) ارائه گردد.