هایدگر و سکنی‌گزینی دازاین در عصر تصویر جهان.

Abstract

در هستی شناسی بنیادین «در بودن» یکی از کانون‌های اصلی کلمات هایدگر است. این کلمه با مکمل خود یعنی جهان، معنا می‌گیرد. مارتین هایدگر فیلسوف و پدیدارشناس آلمانی تحلیل معنای سکنی‌گزینی را در اندیشه متقدم خود از در-جهان-بودن هرروزینه می‌آغازد و آن را در رسالات متاخرش با مفاهیم دیگر پیوند می‌زند. نگارنده در این مقاله با روش کتابخانه‌ای و به صورت توصیفی-تحلیلی نشان می‌دهد سکنی‌گزینی از نظرگاه هایدگر به چه معناهایی است و همچنین در عصر تصویر جهان چطور می‌تواند رخ دهد. با مطالعه در آثار هایدگر می‌توان نتیجه گرفت از مفهوم کلی سکنی‌گزینی، دو نحو وجودی و عدمی قابل برداشت است که به مفاهیم در-مکان-بودن و در-آنجا-بودن قابل تعمیم هستند. نحو اول یعنی سکنی‌گزینی وجودی، قابلیت مواجهه با «هستی» را دارد و نحو دوم آن که سکنی‌گزینی عدمی است، اگرچه گریزپاست و به مواجهه نمیاید اما «Da» است و در طلب «عدم» است. این نحو اخیر از سکنی‌گزینی قابل فراخواندن می‌باشد.