آرزو دارم

Abstract

آرزو دارمآرزو دارم ،روزی را که آسمان آبیست و فقط صدای قناری می‌آیدجنگلی بکر را ،که من و وزغ‌هازیر دهلیز جویبارها، ترانه باران را می‌خوانیمدوست دارم،با پای برهنهروی شن‌های روشن دریا بدومغروب دریا را، با صدای لالایی وال‌های خلیج نظاره کنمآیا خواسته زیادیست؟!دیدن یک مرغ دریایی، بر فراز خلیج همیشه پارستا به حال، از خود پرسیده‌ایآیا طبیعت حق حیات دارد؟چرا دیگر سار نمی‌خواند و آسمان دیگر آبی نیست؟چرا وقتی به جوی آب می‌رسی آینه آب غبار آلود است؟چرا دیگر صدای غرش شیر هیبت خوزستان را نمی‌لرزاند؟چرا دیگر لاله‌های واژگون لالایی بهار را برایمان نمی‌خوانند؟چرا دیگر منظره‌ای برای بوم نقاشی نیستچه کرده‌ایمآری ما قاتل طبیعتیماین را در شعرم به تو می‌گویم محیط‌زیست به ریه‌های احساسماکسیژن زندگی می‌بخشداین را در شعرم به تو می‌گویم محیط‌زیست به ریه‌های احساسماکسیژن زندگی می‌بخشد"شعر از: زینب محمودی"