بررسی جامعه شناختی رابطه حاشیه نشینی و جرم در شهرهای ساحلی ایران

Abstract

جهان به سرعت در حال گسترش زندگی شهری است. سرعت رشد شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه بیشتر از کشورهای توسعه یافته است. در ایران نیز شهرنشینی با روندی سریع و شتابان همراه بوده است، این رشد شتابان، مسائل و معضلات بسیاری را برای این شهرها به دنبال داشته است. توزیع نابرابر ثروت، قدرت و خدمات در شهرها، موجب می شود که شهروندان ثروتمند در مناطق مطلوب شهر و فقرا در محلات حاشیه و دورافتاده سکونت کنند، تجمع فقرا در این مناطق باعث ایجاد مناطق حاشیه نشین می گردد. مناطق حاشیه نشین، جغرافیایی مشخص هستند که اعمالی چون دزدی، اعتیاد، قاچاق، فحشا و... در آن جا بیش از متن اصلی شهر دیده می شود و از جهات متعددی موجب شیوع بزهکاری، انحراف های اجتماعی و عوارض ناشی از آن ها می شوند. لذا همراه با گسترش حاشیه نشینی، شاهد افزایش ناامنی، بزهکاری و انواع مختلف جرم و جنایت در جامعه می‌باشیم.در این میان، شهرهای ساحلی نیز به دلیل موقعیت ویژه ای که دارند(از لحاظ دسترسی به آب های آزاد) و همچنین دلایل دیگری که موجب مهاجرت بی رویه به برخی از این شهرها گردیده است( برای مثال آوارگی‌های ناشی از جنگ تحمیلی) از حاشیه نشینی و عوارض ناشی از آن بی نصیب نماندند. بنابراین پدیده حاشیه نشینی مقوله پرآسیبی در سطح جامعه شناسی شهری است و اهمیت خاصی در تحقیقات اجتماعی دارد. از این رو ارائه سیاست‌های کلی و عزم ملی جهت برخورد و رویکرد مناسب با این پدیده، نیازمند بررسی و مطالعه همه جانبه می باشد. این مقاله، پژوهشی است در جهت شناسایی این معضل اجتماعی که در آن سعی شده است با بررسی دیدگاه‌های مختلف در مورد حاشیه نشینی، به بیان علل و نتایج حاشیه نشینی به ویژه در شهرهای ساحلی بپردازد. در پایان به ارائه راهکارهایی در جهت رفع این معضل اجتماعی در مناطق یاد شده پرداخته می‌شود.