تحلیل نقش انعطاف‌پذیری استراتژیک در طراحی اتحادهای استراتژیک بین‌المللی: مطالعه‌ای در صنعت پیمانکاری

Abstract

تصمیم‏گیری دربارۀ سازوکار و الگوی حاکم بر اتحادهای استراتژیک بین‌المللی در زمره حساس‌ترین و چالش‌برانگیزترین تصمیمات شرکای اتحاد قرار دارد. اتحادهایی که با نادیده‌گرفتن این مسئله شکل می‌گیرند، با پیچیدگی‌های متعددی در تحقق اهداف و منافع موردانتظار مواجه می‌شوند و به سبب بروز تعارض‌های مکرر میان شرکا با احتمال بیشتری شکست می‌خورند. پژوهش حاضر به دنبال آن است که با تمرکز بر مسئله طراحی اتحادهای استراتژیک بین‌المللی، به ارزیابی و تجزیه‌وتحلیل مولفه انعطاف‏پذیری استراتژیک بر گزینش و به کارگیری یکی از دو گونه طراحی سهامی یا قراردادی در سازماندهی اتحاد‏های استراتژیک بین‌المللی بپردازد. با توجه به ماهیت پیمایشی این پژوهش، داده‌ها بر مبنای روش نمونه‌گیری تصادفی از شرکت‏های پیمانکاری عمومی که سابقه همکاری با همتایان بین‌المللی‌شان را دارند و تعدادشان به 180 شرکت می‌رسد، گردآوری شده است و مدل‌سازی رگرسیونی برای تحلیل داده‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. یافته‌های پژوهش نشان می‏دهد انعطاف‏پذیری استراتژیک به واسطه فرایندهای سازمانی و قابلیت‏های مدیریتی زمینه‌ساز شکل‏گیری اتحادهای استراتژیک سهامی است، در حالی ‏که دو مولفه منابع در اختیار سازمان و یادگیری سازمانی اصلی‌ترین محرکه‌ها برای انتخاب الگوی قراردادی در اتحاد‏های استراتژیک بین‌المللی به شمار می‌آیند.