سنجش عملکرد فضاهای پشتیبان شبکة پیاده‌راهی در بافت مرکزی شهرکرد

Abstract

<strong>طرح مسئله</strong>: یکی از راهکارهای افزایش کیفیت محیط، توجه به موضوع پیاده‌مداری و حمایت از فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی است. بدیهی است ارتقای شاخص‌های پیاده‌مداری منوط به برنامه‌ریزی دقیق در عرصه‌های مختلف و توجه به جزئیات مؤثر در کیفیت محیط ازجمله فضاهای پشتیبان شبکة پیاده‌راهی است. یکی از راهبردهای موفقیت طرح‌های توسعة شهری، ارزیابی از دیدگاه ساکنان است. در این مقاله بافت مرکزی شهرکرد، به‌منزلة جامعة آماری پژوهش انتخاب و با نمونه‌گیری به روش کوکران، عملکرد فضاهای پشتیبان شبکة پیاده‌راهی در این محدوده بررسی شده است.<br /> <strong>هدف:</strong> هدف مقاله، سنجش میزان رضایت ساکنان بافت مرکزی شهرکرد از عملکرد فضاهای پشتیبان شبکه‌های پیاده‌راهی با استفاده از رویکرد نوشهرسازی است.<br /> <strong>روش:</strong> این مقاله از نوع کاربردی، روش آن توصیفی‌تحلیلی و شیوة گردآوری داده‌ها، پیمایشی با استفاده از پرسش‌نامه است. برای تعیین روایی و پایایی پرسش‌نامه از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شده و تحلیل آن با روش آزمون کروسکال والیس است.<br /> <strong>نتایج:</strong> بررسی موقعیت و عملکرد فضاهای پشتیبان منتخب نشان می‌دهد پراکنش فضاهای پشتیبان از ساختار پیاده‌راهی موجود حمایت می‌کند. بیشترین رضایت مربوط به بناهای تاریخی، مراکز تجاری و پایانه‌های حمل‌ونقل عمومی و کمترین رضایت مربوط به فعالیت‌های فرهنگی‌هنری، فضاهای سبز و فضاهای تفریحی است.<br /> <strong>نوآوری:</strong> به نظر می‌رسد تقویت فضاهای پشتیبان شبکة پیاده‌راهی رضایت ساکنان را از کیفیت محیط ارتقا می‌بخشد و گام مؤثری در مسیر افزایش پیاده‌مداری است.