نظریۀ ساختارهای دیالکتیکی بتس در مصاف با نظریۀ انسجام تبیین‌گر ثاگرد: واکاوی یک تبرئۀ مناقشه‌برانگیز

Abstract

تبرئۀ پرمناقشۀ او. جی. سیمپسون از اتهام قتل همسر سابقش، نیکول، برخی از فیلسوفان را به واکاوی­های ژرف­تر دربارۀ آن واداشت. در این میان، ثاگرد (2003)، در چارچوب نظریۀ انسجام تبیین­گر، استدلال می­کند سوگیری­های عاطفی هیئت منصفه بهترین تبیین برای این حکم است؛ بنابراین، به صرف اتکاء بر فرضیه­ها، شواهد مرتبط و روابط تبیین­گر میان آن­ها، حکم دادگاه موجه نیست. از سویی، امایا (2009) باور دارد با گزینشی نسبتاً متفاوت از فرضیه­ها و شواهد مرتبط و نیز انجام اصلاحاتی در نظریۀ ثاگرد، نتیجه­ای متفاوت در ارزیابی حکم دادگاه رقم خواهد خورد. در این پژوهش، می­خواهیم ارزیابی­های ثاگرد و امایا از تبرئۀ او. جی. سیمپسون را در چارچوب نظریۀ ساختار­های دیالکتیکی استدلال، منطبق بر دیدگاه بتس، واکاویم. در این راستا، نخست نشان می­دهیم در چارچوب نظریۀ بتس، نه فقط گزینش امایا از فرضیه­ها و شواهد مرتبط، بلکه گزینش ثاگرد نیز فرضیۀ بی­گناهی او. جی. را بر دیگر فرضیه­های مطرح‏شده در فرآیند محاکمه برتری می­دهد. سپس، تبیین می­کنیم که چرا با وجود تفاوت­ میان این گزینش­ها، در هر دو، حکم تبرئه رجحان می­یابد. در گام آخر، استدلال می­کنیم نظریۀ ثاگرد، برخلاف نظریۀ بتس، با دو مشکل ابهام و دوْر روبه‏رو است؛ از این ­رو، ارزیابی در چارچوب نظریۀ بتس بر ارزیابی ثاگرد مرجح است.