مقایسه میزان شیوع و علل آسیب دیدگی ورزشکاران نخبه خراسان جنوبی در رشته‌های گروهی و انفرادی

Abstract

هدف از این پژوهش بررسی میزان شیوع و علل آسیب دیدگی ورزشکاران نخبه استان خراسان جنوبی و مقایسه آن در برخی از رشته‌های گروهی و انفرادی بود. روش شناسی: این پژوهش از نوع توصیفی و علی پس از وقوع می‌باشد. 181 ورزشکار نخبه رشته‌های کاراته، جودو، تکواندو، هندبال، بسکتبال و فوتسال خراسان جنوبی که حداقل سه سال سابقه فعالیت ورزشی در تیم‌های استان را داشتند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و پرسشنامه‌های مربوطه را تکمیل نمودند. برای تعیین میزان وقوع آسیب‌ها از آمار توصیفی، و برای تحلیل روابط میان داده­ها از آزمون «مجذور خی2» استفاده شد. یافته ها: تحلیل داده‌ها نشان داد: از بین 181 ورزشکار نخبه، 7/91 درصد آنها آسیب دیدگی داشتند. در رشته‌های گروهی، اندام فوقانی با 9/49 و در رشته‌های انفرادی، اندام تحتانی با 4/44 درصد بیشترین میزان آسیب را داشته اند. 2/59 درصد آسیب‌ها در رشته‌های گروهی و 3/61 درصد آسیب‌ها در رشته‌های انفرادی، از نوع عضلانی- وتری بود که کوفتگی با 1/29 درصد در ورزش‌های گروهی و 2/42 درصد در رشته‌های انفرادی، شایع ترین نوع آسیب بود. مهمترین علت آسیب دیدگی در ورزش‌های گروهی، عدم آمادگی جسمانی با 4/34 و در رشته‌های انفرادی، بازیکن حریف با 3/40 درصد بود. نتیجه گیری: بین زمان، علت و محل آسیب دیدگی، در ورزش‌های گروهی و انفرادی اختلاف معناداری وجود دارد؛ اما در نوع آسیب دیدگی اختلاف معنادار نیست. گرم نکردن، کمبود آمادگی جسمانی، آسیب قبلی، مسائل روانی، رعایت نکردن مسایل ایمنی، کمبود تجهیزات و امکانات ورزشی، عدم حضور مربی و انگیزه پیروزی در ورزش‌های گروهی و انفرادی تاثیر متفاوت، ولی عدم آشنایی با اصول صحیح گرم کردن تاثیر یکسان در آسیب دیدگی داشته است.