تأثیر کیتوزان بهینه شده با پلی ونیل پیرولیدون (PVP) و تیدیازورون (TDZ) بر ممانت از تولید فنل و میزان پرآوری در جداکشتهای گردو

Abstract

گردو به‌عنوان یکی از محصولات مهم اقتصادی و با ارزش غذایی بالا محسوب می شود. روشهای ازدیاد غیرجنسی گردو به علت وجود مواد فنلی که موجب کاهش تقسیم سلولی میشود، نتوانسته است به تولید انبوه دانهال های گردو منجرشود. بافتهای گردو غنی از ترکیبات فنلی می باشند که پس از جداشدن از پایه مادری به‌عنوان ریزنمونه، به رنگ تیره درآمده و ضمن انتشار به محیط کشت، ریزنمونه و استقرار آن را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار می دهند. کیتوزان به‌عنوان یک پلیمر زیستی و طبیعی امروزه در کشت بافت گیاهان به‌صورت گسترده استفاده میشود. مطالعه حاضر باهدف برطرف‌کردن مشکل مذکور در گردو در شرایط کشت درون شیشه ای انجام شد. آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی با شش تکرار به‌ازای هر تیمار اجرا شد. تیمارهای موردنظر در این پژوهش شامل تیمار شاهد (محیط کشت موراشیگ و اسکوگ)، تیدیازرون با غلظت 0/4 میلی‌گرم در لیتر، پلی وینیل پیرولیدین با غلظت 0/3 گرم در یک لیتر، کیتوزان با غلظت 0/1 میلی‌گرم در لیتر، ترکیب TDZ ، PVP و کیتوزان (با غلظتهای استفاده شده در تیمارهای قبلی) و در نهایت نانوکامپوزیت کیتوزان بهینه شده با PVP و TDZ در دو سطح 0/1 و 0/05 میلی‌گرم در لیتر بود. ترکیب نانو کیتوزان در هر دو سطح، زنده مانی مریستم را به طور معنی‌داری افزایش داد (p<0.05). میزان باززایی، به‌عنوان شاخص رشد رویشی در تیمار نانو کیتوزان 10% از دیگر تیمارها بیشتر بود. همچنین پرآوری شاخساره، در تیمار ذکر شده افزایش معنی داری (p<0.05) نسبت به سایر تیمارها داشت.