تعیین بهره‌وری بهینه مصرف آب در پایداری تولید گندم

Abstract

منابع در اختیار انسان محدود است و مفهوم کارآمدی منابع در واقع پاسخ و تدبیر انسان برای استفاده صحیح از منابع در برابر این محدودیت است. تحلیل پایداری مبنایی برای تعیین استانداردهای محیطی است که میزان بهره‌برداری از منابع را تعیین و کنترل می‌کند و بیان کننده فاصله بین شرایط بهینه و وضعیت موجود می‌باشد. در کشاورزی، پایداری منابع بیش از هر چیز به نوع بهره‌برداری و الگوی کشت وابسته است. تعیین کارآیی تولید در مزارع مختلف و تعریف مقدار پتانسیل آن در منطقه می‌تواند برای ارزیابی پایداری تولید مورد استفاده قرار گیرد. در تحقیق حاضر روشی برای دستیابی به مقادیر پتانسیل کارآیی تولید محصول (PCWP) در شرایط عدم قطعیت تعریف شد و با مقادیر واقعی آن که از اندازه‌گیری‌های میدانی بدست آمد، مقایسه گردید. از این فرآیند شاخصی جهت ارزیابی پایداری منابع آب و معرفی مزارع برتر حاصل گردید. علاوه ‌براین برای ارزیابی اعتبار کارآئی تولید درون مزرعه نیز استفاده گردید. نتایج نشان داد که میزان هیدرومدول بهینه تأمین آب در منطقه برابر با 44/0لیتربرثانیه‌برهکتار بود که در شرایط فعلی میزان برداشت آب بطور متوسط بیش از دوبرابر این مقدار می‌باشد. میزان متوسط ریسک پایداری تولید گندم برابر با 38درصد برآورد گردید. با بهره‌گیری از روش‌های عدم‌قطعیت مزارع برتر شناسایی شدند که می‌توانند به عنوان الگوهای مناسبی در افزایش ضریب مدیریتی و در نتیجه افزایش CWP نقش داشته باشند. متوسط CWP در مزارع برتر یک و در کل منطقه 54% بود اما انتخاب مزارع برتر صرفاً به دلیل CWP بالا نبود و احتمال دستیابی به آن نیز مدنظر بود.<br />