مبانی نظری و رهیافت‌های عملی سیاست خارجی نهضت آزادی ایران از 1357 تا 1368

Abstract

با تشکیل دولت موقت پس‌از پیروزی انقلاب اسلامی روابط خارجی ایران با سایر کشورها با هدف شناسایی رسمی دولت برآمده از انقلاب، و دنبال‌کردن منافع ملی در مجامع بین‌المللی براساس ایدئولوژی، ارزش‌ها و شعایر انقلابی برقرار شد. دولت موقت با اعتقاد به گفت‌وگو و مذاکره در عرصۀ سیاست خارجی در چارچوب قواعد بین‌المللی، رقابت به‌جای نفی و طرد، عدم تعهد و اولویت منافع ملی بر آرمان‌گرایی انقلابی نتوانست ایدئولوژی خود را با شورای انقلاب و دیدگاه‌های رهبری هماهنگ کند و پس‌از استعفا به‌عنوان گروهی در حاشیۀ قدرت و منتقد سیاست خارجی مطرح شد. در سال‌های بعداز 1360 سیاست خارجی ایران بر آرمان‌های انقلاب اسلامی با مضامینی مانند دفاع از حقوق ملل محروم و مبارزه با نظام دوقطبی امپریالیستی، صدور ارزش‌های انقلاب و برپایی عدل جهانی و نظام ارزشی متناسب با معیارهای انقلاب مبتنی بود. هدف مقالۀ حاضر بررسی عوامل اختلاف نهضت آزادی با گروه‌های اصلی قدرت در دوران پساانقلاب است. کوشش پژوهش‌گر مقالۀ حاظر بر آن است تا با روش بررسی‌های تاریخیْ مبانی فکری و راهکارهای عملی نهضت آزادی را در بُعد سیاست خارجی در دوران پساانقلاب تبیین کند