تاثیر 8 هفته تمرینات هوازی و بیهوازی فزاینده میان مدت بر سطوح هورمون کورتیزول پرسنل ورزشکار تهران بزرگ

Abstract

در بسیاری از ورزشها، عملکرد اغلب با افزایش مشخصی از بار تمرین همراه است که توسط ورزشکاران چند روز قبل از مسابقه انجام میشود. هدف این پژوهش تاثیر6 هفته تمرینات هوازی و بیهوازی فزاینده میان مدت بر عملکرد استقامتی ورزشکاران استقامتی کار میباشد. متغیر مورد پژوهش هورمون کورتیزول بوده و پروتکل تمرینی استقامتی به مدت 8هفته و درهر هفته 3 جلسه وهرجلسه باشدت 60 تا70 درصد حداکثر ضربان قلب و پروتکل تمرین قدرتی در طول 8 هفته باوزنه3 جلسه تمرین درهفته، 60- 75 درصد یک تکرار بیشینه بود. روش پژوهش از نوع تجربی و از بین جامعه آماری60 نفر ورزشکاران استقامتی کار، 30 نفر به صورت تصادفی در سه گروه کنترل(10نفر) وتمرینات هوازی(10نفر)وتمرینات بیهوازی(10نفر)تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون مشخصات فردی و ویژگیهای بدنی آزمودنیها اندازهگیری و ثبت شد و پس از دوره تمرینی در مرحله پس آزمون اندازهگیریهای قبلی تکرار گردید. ضمنا روش آماری به منظور مقایسه گروههای تمرینی در مراحل آزمون، از تحلیل واریانس با اندازههای تکراری بوده ودرصورت وجود تفاوت بین گروهها به منظور انجام مقایسههای جفتی ازآزمون تعقیبی بونفرونی استفاده ونیز جهت بررسی ارتباط بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شده است ومیزان خطادرتمام موارد(5/0% =)α)و برای تجزیه وتحلیل دادهها ازنرم افزار Spss ورژن 19استفاده گردید. یافتهها: بین گروههای تمرینی(هوازی، بیهوازی و کنترل) در متغیر هورمون کورتیزول آزمودنیها تفاوت معنی داری(افزایش) وجود دارد. به طور کلی هر دو گروه هوازی و بیهوازی افزایش کورتیزول را نشان داده که ممکن است در پاسخ به شدت تمرین با توجه به اینکه افراد استقامتی کار و فعال بوده اند، باشد. این تغییرات با افزایش سطح آمادگی آزمودنیها در هر دو پروتکل تمرینی همراه بود.