رفتار پلیس تهران بزرگ با بزه دیده و تأثیر آن بر اعتماد اجتماعی در سالهای 1390 - 1389

Abstract

چکیده: نیروی انتظامی که به عنوان یک ارگان بسیار مهم، مسئول برقراری نظم و امنیت در جامعه است، نیازمند وجود سطح مناسبی از اعتماد اجتماعی در شهروندان است. چرا که اقدامات پلیس در نبود اعتماد اجتماعی نمی‌تواند تأثیر بازدارنده‌ای داشته و رضایت شهروندان را تامین کند. در بحث بزه‌دیده و بزه‌دیدگی پلیس اولین نهادی است که از نظام عدالت کیفری مورد استمداد قرار گرفته و وجود هرگونه رفتار مغرضانه ممکن است منتهی به بزه‌دیدگی ثانوی و عدم اعتماد بزه‌دیده به دستگاه عدالت کیفری شود. بزه‌دیده که بر اثر بزه دچار آسیب روانی و جسمی می‌شود و تعادل قبلی خود را از دست داده و احساس ناامنی می‌کند به‌شدت به تأمین خلأ روانی خود نیازمند است. یکی از راهکارهای مهم در این ‌راستا تشریح و تبیین جنبه‌های تعامل سازنده پلیس با جامعه و ارتباط مفید و مؤثر پلیس با بزه‌دیدگان است تا بزه‌دیده به دستگاه عدالت کیفری اعتماد کرده و «دیگر خود را بیگانه احساس نکند، در معرفی بزهکاران همکاری کند، توصیه‌ها و مشاوره‌های کارکنان دستگاه عدالت کیفری را به صلاح خود تشخیص داده و احساس مثبتی به جامعه پیدا کند و ....». زیرا بزه‌دیدگان از مراجعات مکرر به کلانتری، دادسرا و دادگاه شکایت دارند و احساس می‌کنند این مقامات آنها را درک نمی‌کنند. در حالی که با رفتار صحیح با آنان و ارائه توضیحات ضروری در مورد مسیر قانونی هر پرونده کیفری، احساس اعتماد آنان به دستگاه عدالت کیفری تقویت می‌شود. این روش تحقیق از نوع کاربردی و روش آن تلفیقی (کتابخانه‌ای(فصل1)، میدانی، پیمایشی(فصل2)) متغیرها: رفتار پلیس تهران بزرگ با بزه‌دیده (مستقل)- اعتماد اجتماعی (وابسته)، جامعه آماری تحقیق تمام بزه‌دیده‌گان مراجعه‌کننده به پلیس پیشگیری (کلانتری‌ها) و پلیس آگاهی شهر تهران و حجم نمونه تحقیق بزه‌دیده‌گان مراجعه‌کننده به 5 کلانتری (شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکزی تهران) و آگاهی مرکز و روش نمونه‌گیری تصادفی است. محیط تحقیق شهر تهران و روش‌ها و ابزار تجزیه و تحلیل داده‏ها تهیه پرسشنامه‌های محقق‌ساخته است که به صورت حضوری بین پاسخگویان توزیع و پس از اخذ اطلاعات لازم از آنها، به وسیله نرم‌افزار spss پردازش شده است.