تجربه زیسته دختران فرار ( از خانه، حضور در خیابان و مرکز شبانه روزی)

Abstract

مقاله حاضر به بررسی درک دختران فرار از خانه، حضور در خیابان و در مراکز شبانه‌روزی پرداخته است. ما در این تحقیق به بررسی تجارب زیسته‌ی این دختران از حضور در خانه، خیابان و مراکز پرداخته‌ایم تا نگرش آنها را نسبت به این سه موضوع استخراج نماییم. این مطالعه به روش پدیدار شناختی و با استفاده از روش کلایزی انجام گرفته است. گروه مورد مطالعه 11 نفر از دختران سنین 15 تا 22 ساله بودند که بین یک ماه الی بیست و چهار ماه از فرارشان گذشته بود. یافته‌های این پژوهش حاکی از درک خانه به عنوان محلی نا امن برای حضور و محل انواع خشونت بوده است. از نظر آنها خانه محل درگیری و تنش محسوب شده که با تحقیر، نادیده گرفته شدن و طرد همراه بوده است. تصور آنها از خیابان مبهم و در عین حال بسیار پیچیده است. آنها از حضور در خیابان به عنوان پلی برای رهایی از درد ناشی از حضور در خانه‌ی پرتنش می‌نگریستند. اما این تصور ذهنی آنها با شرایط عینی منطبق نبود. زیرا در خیابان نیز با بی اعتنایی، گرسنگی، نگرش های تحقیرآمیز مردم و گاهی تجاوز مواجه می‌شدند. شرایط آنها در مراکز شبانه روزی نیز با تصورات ذهنی آنها چندان همخوانی نداشت و عمدتاً تصور آنها از این مراکز عمدتاً مکانی شبیه زندان بود که چشم اندازی برای روزها و ماههای آتی خود متصور نبودند. آنها این مراکز همانند خانه جایی می‌دانستند که به زودی از آن خارج شوند و به دنبال اهداف و آرزوهای خود حرکت کنند. به این ترتیب تصور این دختران از خانه، خیابان و مراکز شبانه روزی مکانی موقت بود که قصد فرار از آن را داشته و در بیرون از این چرخه به دنبال مامنی آرام برای زندگی بودند