بررسی تأثیر مدل تماسی ایمپلنت دندان و استخوان فک بر حداکثر تنش ایمپلنت به روش اجزاء محدود

Abstract

در این مقاله تاثیر مدل تماسی ایمپلنت و استخوان فک بر روی حداکثر تنش به صورت کمّی با استفاده از روش اجزاء محدود مورد ارزیابی قرار‌گرفته است. به این منظور ایمپلنت و مقطعی از استخوان فک پایین در نرم‌افزار آباکوس مدل‌سازی و تحلیل شده است. بررسی توزیع تنش نشان داد که تحت بارگذاری مایل، حداکثر تنش در ناحیه‌ گردن ایمپلنت و در نزدیکی نقاط تماس با استخوان متراکم اتفاق می‌افتد. پس از اعتبارسنجی مدل اولیه، با تغییر شرایط تماس بین ایمپلنت و استخوان، میزان اثرگذاری نحوه مدل‌سازی شرایط تماسی بر حداکثر تنش مورد بررسی قرار‌گرفته است. شرایط تماسی بررسی‌شده شامل پیوند کامل بین ایمپلنت و استخوان و همچنین محدوده‌ای از ضرایب اصطکاک که معمولا در عمل اتفاق می‌افتد، می‌باشد. نتایج نشان داد که حداکثر تنش در حالت پیوند کامل با حداکثر تنش در حالت تماس اصطکاکی کمتر از 10 درصد اختلاف دارد. از این رو بسته به نوع مسئله مورد بررسی، می‌توان به منظور کاهش هزینه‌های محاسباتی از مدل پیوند کامل، یا به منظور افزایش دقت مدل، از مدل تماس اصطکاکی استفاده نمود.