نقش هم‌آفرینی در یادگیری سازمانی اعضای هیأت‌علمی دانشگاه بیرجند

Abstract

یادگیری سازمانی از ملزومات سازمان­های مدرن برای رویارویی با تغییرات فزاینده و پاسخگویی سریع به تغییرات محیطی است. تحقق معنادار یادگیری سازمانی وابسته به حضور برخی متغیرها در جهت تسهیل و گسترش آن است؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف تحلیل رابطه بین هم­آفرینی و یادگیری سازمانی در بین اعضای هیأت‌علمی دانشگاه بیرجند انجام‌گرفته است. روش پژوهش از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه اعضای هیأت‌علمی دانشگاه بیرجند در سال تحصیلی 1400-1399 به تعداد 341 نفر بود که با استفاده از روش نمونه­گیری طبقه­ای نسبتی، تعداد 210 پرسشنامه به‌صورت تصادفی ساده بین طبقات مختلف توزیع شد که از مجموع آن‌ها، 186 پرسشنامه مورد تحلیل قرار گرفته است. برای گردآوری داده­ها از پرسشنامه هم­آفرینی طاهرپور (1400) و پرسشنامه یادگیری سازمانی فام و اسوایزسزک (2006) استفاده شد. پایایی پرسشنامه­ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ بررسی شد و برای پرسشنامه هم­آفرینی 91/0 و برای یادگیری سازمانی 94/0 برآورد شد. نتایج تحلیل نشان داد تغییرات مؤلفه‌های گفتگو، خطرپذیری و شفافیت پیش­بینی­کننده تغییرات در میزان یادگیری سازمانی می­شود. یافته­ها نشان داد مؤلفه گفت­وگو، یادگیری سازمانی را افزایش خواهد داد؛ اما مؤلفه دسترسی، قابلیت پیش­بینی تغییرات مربوط به یادگیری سازمانی را نداشت. همچنین هم­آفرینی با ضریب مسیر استاندارد (81/0) و آماره t (08/9) با یادگیری سازمانی در سطح 001/0 رابطه مثبت و معنی‌داری دارد و الگوی مفهومی پژوهش از برازش لازم برخوردار بود. بر این اساس می­توان نتیجه گرفت هم­آفرینی با ایجاد گفتمان، تسهیل جریان انتشارات اطلاعات، ایجاد تدابیری برای شفافیت و انعطاف‌پذیری بین اعضای هیأت‌علمی دانشگاه، زمینه‌های ارتقای یادگیری سازمانی را فراهم می­کند.