تأثیر نوآوری بر بیکاری در کشورهای در حال توسعه

Abstract

پاسخ به این پرسش اساسی که آیا پیشرفت فناوری می‏تواند منجر به بیکاری شود، همواره یکی از موضوعات چالش برانگیز در اقتصاد بوده است. در این راستا، مطالعه حاضر به بررسی تأثیر نوآوری‌های مبتنی بر فناوری (مشتمل بر نوآوری در فرآیند و نوآوری در محصول) بر بیکاری با استفاده از تکنیک‌های پانل دیتا (مدل‌ اثرات تصادفی) و داده‌های مربوط به نمونه‌ای از کشورهای در حال توسعه طی دوره زمانی 2008 الی 2018 می‌پردازد. برای این منظور، تعداد اختراعات ثبت شده به‌عنوان شاخص نوآوری در فرآیند و نسبت هزینه تحقیق و توسعه (R&D) به تولید ناخالص داخلی به‌عنوان شاخص نوآوری در محصول در نظر گرفته شده‌اند. علاوه بر این، سرانه تولید ناخالص داخلی، تورم و درجه باز بودن تجاری به‌عنوان متغیرهای کنترلی وارد مدل شده‌اند. نتایج حاصل از برآورد مدل پانلی نشان می‌دهند که رشد نوآوری در فرآیند و نیز رشد نوآوری در محصول بیکاری را کاهش می‏دهند. علاوه بر این، نتایج تجربی نشان می‌دهند که سرانه تولید ناخالص داخلی و درجه باز بودن تجاری تاثیر منفی و معنی‌داری بر بیکاری دارند اما تورم بر بیکاری اثر معنی‌داری ندارد. در مجموع، یافته‌های این مطالعه دلالت‌های سیاستی مهمی برای مقابله با معضل بیکاری در کشورهای در حال توسعه از طریق افزایش سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه و حمایت بیشتر از حق ثبت اختراع دارند.