اثر تمرین صبح در مقایسه با تمرین عصر بر پاسخ اسپکسین و لپتین به هشت هفته تمرین استقامتی در زنان چاق

Abstract

اختلال در تنظیم تعادل انرژی در شرایط چاقی دربرگیرنده مکانیسم‌های متعددی است که بسیاری از آنها هنوز به درستی شناخته شده نیستند. ریتم‌های شبانه‌روزی، نوسانات هورمونی و به ویژه هورمون‌های درگیر در بحث اشتها را به دنبال دارند. هدف از این تحقیق مطالعه اثر هشت هفته تمرین استقامتی در نوبت صبح در مقایسه با نوبت عصر بر مقادیر اسپکسین و لپتین زنان چاق بود. در این مطالعه نیمه تجربی 30 زن داوطلب چاق با میانگین سنی 4/4 ± 3/35 سال و نمایه توده بدنی 2/1 ± 7/31 کیلوگرم/مترمربع به طور تصادفی در سه گروه مساوی (10 = n) شامل گروه‌های کنترل، تمرین صبح و تمرین عصر تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی شامل به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا گردید. 48 ساعت قبل و پس از مداخله تمرین استقامتی، در شرایط 10 ساعت ناشتایی شبانه، خونگیری انجام شد. مقادیر اسپکسین و لپتین به روش الایزا ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه انجام شد. نتایج نشان داد مداخله تمرین در صبح و عصر منجر به کاهش معنادار در مقادیر لپتین (02/0 = p) و افزایش معنادار در مقادیر اسپکسین (03/0 = p) گردید. در مقایسه بین تمرین صبح و عصر، تغییرات لپتین (01/0 =p ) و اسپکسین (01/0=p ) در نوبت عصر بیشتر بود. بر اساس یافته­های این مطالعه به نظر می‌رسد تمرینات استقامتی با شدت متوسط در یک دوره هشت هفته‌ای می‌تواند اثرات مثبتی بر هورمون‌های اسپکسین و لپتین در موضوع اشتها داشته باشد. تمرینات عصر نسبت به تمرینات صبح اثرات بهتری به دنبال دارد.