نقدی بر جایگاه زن در اندیشۀ غزالی

Abstract

در آثار برخی اندیشمندان مسلمان نظیر غزالی، فخر رازی و خواجه نصیر طوسی تعالیم و آموزه‎هایی راجع به آداب رفتار و معاشرت با زنان به‎چشم‎می‎خورد. این آموزه‎ها عموماً در حکمت عملی و بخش تدبیر منزل و یا در ضمن کتب اخلاق و سیاست مطرح می‎شود و در آن، زن در چند نقش معین یعنی مادر، همسر و فرزند (دختر) بررسی می‎شود و یا ذات و سرشت و طبیعت وی مورد ملاحظه و مداقه قرار می‎گیرد. <br />در این مقاله جایگاه زن را در اندیشۀ غزالی بررسی می‎کنیم. او در سه اثر بزرگش در علم اخلاق یعنی <em>احیاء</em><em>‎علوم‎الدین</em>، <em>کیمیای سعادت</em> و <em>نصیحۀ‎الملوک</em> به بررسی خلق‎و‎خو و روان‎شناسی زنان پرداخته و دربارۀ تعلیم و تربیت و حدود و حقوق و وظایف آنان اظهار نظر کرده است. ضمن تحلیل و نقد آرای وی در این سه اثر، می‎کوشیم تا با روشن کردن فضای اخلاقی حاکم بر بحث زنان در این آثار، ناهماهنگی محتوا و مدعای این کتب، یعنی تعلیم اخلاق را نشان دهیم