اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، انعطاف پذیری کنشی و انسجام روانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

Abstract

باتوجه به میزان شیوع علائم دیابت نوع دو، جهت پیشگیری از مزمن شدن و عود آن، به نظر می رسد بایستی اقداماتی در این زمینه صورت گیرد. هدف از مطالعه حاضر، اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، انعطاف پذیری کنشی و انسجام روانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود . این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بعد از دو ماه بوده است. جامعه آماری شامل 1500 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به بنیاد بین المللی پیشگیری و کنترل دیابت مشهد در سال 1399 بودند که از بین آن‌ها، تعداد 30 نفر دارای معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش و در هر گروه 15 نفر قرار گرفتند . گروه آزمایش آموزش مثبت‌اندیشی طی 10 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه بهزیستی ذهنی کییز و ماگیارمو (2003)، حس انسجام روانی آنتونووسکی (1987) و انعطاف پذیری کنشی کانوور و دیویدسون (2003) استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر نشان داد که آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، احساس انسجام روانی و انعطاف پذیری کنشی افراد مبتلا به دیابت نوع دو موثر و ماندگار است. در این مطالعه آموزش مثبت‌اندیشی به بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موجب بهبود بهزیستی ذهنی، احساس انسجام روانی و انعطاف پذیری کنشی آنان گردید.