اثر کاربرد همزمان اسید سالیسیلیک و تیامین بر ویژگی‌های مرفوفیزیولوژیک و کیفی گوجه‌فرنگی (.Solanum lycopersicum L) رقم گلکسی

Abstract

این آزمایش در قالب فاکتوریل و به صورت طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. تیمارهای مورد استفاده شامل چهار غلظت اسید سالیسیلیک و تیامین بود. کاربرد اسید سالیسیلیک باعث تغییرات معنی‌دار در سطح 5 و 1 درصد در همه صفات مورفولوژیک و فیزیولوژیک بجز صفات تعداد گل در خوشه، محتوای نسبی آب برگ و اسیدیته شد. پاشش اسید سالیسیلیک باعث افزایش مقدار صفات عملکرد، تعداد میوه در بوته، تعداد خوشه در بوته نسبت به گیاهان شاهد گردید. پاشش تیامین نیز باعث ایجاد تغیرات معنی‌دار در بین اکثر صفات مورفوفیزیولوژیک و کیفی شد. تیامین هم مانند اسید سالیسیلیک در صفاتی که معنی‌دار شده بود موجب افزایش آن صفت شد، هرچند که این افزایش تحت تأثیر غلظت تنظیم‌کننده هورمونی و زیستی مورد استفاده قرار گرفت. صفات عملکرد (4084 و 4225 کیلوگرم برای کاربرد اسید سالیسیلیک و تیامین)، ویتامین ث (42 و 51 میلی‌گرم بر گرم وزن تر برای کاربرد اسید سالیسیلیک و تیامین) و لیکوپن (34/2 و 49/2 میلی‌گرم بر گرم وزن تر برای کاربرد اسید سالیسیلیک و تیامین) در غلظت 100 میلی‌گرم بر لیتر اسید سالیسیلیک و تیامین بیشترین مقدار را دارا بودند. برخی از صفات مانند عملکرد، قطر میوه، وزن تر و خشک، اسیدیته کل، اسید فنولیک و ویتامین ث هم تحت تأثیر اثر متقابل اسید سالیسیلیک و تیامین قرار گرفتند. بنابر یافته‌های این مطالعه، پاشش اسید سالیسیلیک و تیامین با غلظت 100 میلی‌گرم بر لیتر بیشترین تأثیر را بر روی صفات مورفوفیزیولوژی و صفات کیفی در گوجه‌فرنگی رقم گلکسی تحت شرایط کشت گلخانه‌ای داشت.