اثربخشی روان درمانی بین فردی بر خودکنترلی و ابراز وجود دانش آموزان دختر دارای رفتارهای خودآسیب‌رسان

Abstract

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی روان درمانی بین فردی بر روی خود کنترلی و ابراز وجود دانش آموزان دختر دارای رفتارهای خود آسیب‌رسان ارجاع داده شده به مرکز مشاوره‌ی ناحیه‌ی ۳ شهر اهواز بود. در این پژوهش چهار دانش آموز با روش نمونه‌گیری داوطلبانه-هدف‌مند و بر اساس ملاک‌های ورود و خروج انتخاب شدند. طرح تحقیق تجربی تک موردی از نوع خط پایه‌ی چندگانه بود. روان‌درمانی بین فردی در ده جلسه به دانش‌آموزان آموزش داده شد و آن‌ها به مقیاس خودکنترلی (تانجنی، 2004) و پرسش‌نامه‌ی خود‌گزارشی ابراز وجود ( هرزبرگر و همکاران، 1984) در سه مرحله‌ی خط پایه، در حین آموزش و پیگیری دو ماهه پاسخ دادند. داده‌ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که آموزش روان‌درمانی بین فردی باعث افزایش خود کنترلی با درصد بهبودی کلی 96/37، و افزایش ابراز وجود با درصد بهبودی کلی 04/51 در چهار دانش‌آموز شده است. شاخص‌های تغییر پایا هم حاکی از معناداربودن تغییر، بهبود خود کنترلی و افزایش ابراز وجود است. بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که درمانگران می‌توانند از روان‌درمانی بین فردی به‌عنوان رویکردی کارامد، جهت کاهش رفتارهای خود آسیب‌رسان در دانش آموزان استفاده کنند.