بررسی نتایج احیای قلبی-ریوی و عوامل موثر بر آن با تاکید بر علت ایست قلبی و پروگنوز یک ساله بیماران نجات یافته

Abstract

زمینه و هدف: احیای قلبی ریوی به‌عنوان یک مداخله‌ای سریع و فوری در جلوگیری از مرگ در فردی است که به‌طور ناگهانی دچار ایست قلبی-تنفسی شده است، این مطالعه با هدف بررسی نتایج احیای قلبی ریوی و عوامل موثر بر آن با تاکید بر علت ایست قلبی و پروگنوز یک ساله بیماران نجات یافته انجام خواهد شد. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی گذشته‌نگر است که به‌مدت 24 ماه، از اول فروردین 1397 تا پایان اسفند ۱۳۹8 در بیمارستان شهید مصطفی خمینی شهر ایلام در تیر 1401 تا شهریور 1401 انجام شد. اطلاعات لازم براساس داده‌های موجود در پرونده‌های بیماران جمع‌آوری گردید. یافته‌ها: از 152 بیمار، (1/42%)64 مرد و (9/57%)88 زن بودند. میانگین در گروهی که CPR موفق داشتند 75/60 سال و در گروهی که CPR ناموفق داشتند 27/68 سال بوده است. 7/13% کل CPRها در زمان تعویض شیفت رخ داده بود، تعداد CPR در تعویض شیفت شب با صبح 11 مورد (2/7%) و در تعویض شیفت عصر با شب شش مورد (9/3%) و تعویض شیفت عصر با شب چهار مورد (6/2%) بوده است. بیشترین بیمارانی که تحت CPR قرار گرفتند بیماران مبتلا به بیماری‌های داخلی بودند. نتیجه‌گیری: نتایج بیانگر این است که انجام CPR در هر زمانی مورد توجه قرار می‌گیرد. با این وجود دلایل عدم موفقیت عملیات احیا را بایستی در عوامل دیگر جستجو کرد. این عوامل می‌توانند شامل روزآمد کردن دانش پرستاری و پزشکی در زمینه تیم احیا، تجره و مهارت تیم احیا، آموزش‌های ادواری تیم احیا باشند.