بررسی ارتباط شادکامی و خودکارآمدی با تعارض کار- خانواده در پرستاران

Abstract

مقدمه: پرستاران به واسطه‌ی مسئولیت های متعدد حرفه‌ای و خانوادگی در معرض تعارض کار – خانواده قرار دارند که پیامد های منفی زیادی بر زندگی آنان خواهد داشت . بررسی عوامل مرتبط با آن جهت برنامه ریزی‌های مناسب از اولویت‌های مدیران پرستاری است . مطالعه‌ی حاضر با هدف تعیین ارتباط شادکامی و خودکارآمدی با تعارض کار- خانواده در پرستاران بیمارستان‌های آموزشی بیرجند انجام شده است. روش کار: مطالعه‌ی حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی از نوع همبستگی بود که جامعه مورد مطالعه آن پرستاران شاغل در بیمارستان‌های آموزشی بیرجند در نیمه دوم سال 1399 بودند . 160 نفر از پرستاران واجد شرایط از طریق نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند . جهت جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های اطلاعات دموگرافیک پرستاران، شادکامی آکسفورد، خودکارآمدی عمومی شرر و تعارض کار- خانواده کارلسون استفاده شد . داده‌ها با نرم‌افزار آماریSPSS نسخه‌ی19 و با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند . یافته ها: در کل، 1/78% نمونه‌های مورد پژوهش زن،4/89% متاهل،8/88% کارشناسی با میانگین سنی55/5±69/35سال بودند . میانگین کل شادکامی (13/8 ± 51/37) در حد متوسط رو به پایین، خودکارآمدی (59/4±11/46) در حد متوسط و تعارض کار- خانواده (52/5 ±72/43) درحد متوسط بود . نتایج نشان داد که شادکامی و خودکارآمدی با تعارض کار- خانواده در پرستاران رابطه‌ی معنی دار و معکوس دارد ((001/0>p, 39/0=r) و (001/0>p, 26/0=r)). نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که خودکارآمدی و شادکامی پرستاران بر میزان تعارض کار – خانواده‌ی آنان موثر بوده و می‌توان گفت که با افزایش خودکارآمدی و شادکامی پرستاران، میزان تعارض کار – خانواده ی آنان کاهش می‌یابد. لذا پیشنهاد می‌شود که با ارتقای خودکارآمدی و شادکامی پرستاران، زمینه کاهش عوارض تعارض کار – خانواده‌ی آنان را فراهم نمود . کلید واژه‌ها: شادکامی، خودکارآمدی، تعارض کار – خانواده، پرستار