بررسی خشونت شغلی و عوامل مرتبط با آن در بین کارکنان فوریت های پزشکی یک دانشگاه علوم پزشکی بزرگ؛1399

Abstract

چکیده مقدمه: امروزه به دلیل افزایش خشونت علیه تکنسین­ های فوریت پزشکی و تاثیرات سوء این رفتارها بر سلامت جسمی و روانی و همچنین بهره ­وری کارکنان، بررسی خشونت شغلی و تلاش برای کاهش آن ضروری به نظر می­رسد؛ لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان خشونت و عوامل مرتبط با آن در محل کار علیه تکنسین­ های فوریت­ های پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و عوامل مرتبط با آن انجام شد. روش بررسی: این یک مطالعه مقطعی بود که بر روی 204 نفر از تکنسین­ های فوریت­ های پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. روش نمونه گیری تمام شماری بود. ابزار گردآوری داده ­ها یک پرسشنامه پژوهشگر ساخت بود. تجزیه و تحلیل داده­ ها با استفاده از روش­ های آمار توصیفی و آزمون ­های آماری شامل کای دو، تی تست و آنالیز واریانس و با کمک نرم افزار Stata انجام شد. یافته­ها: میزان پاسخگویی افراد پایین (19/2 درصد) بود. یافته­ ها نشان داد 78/92 درصد از افراد تحت مطالعه در یک سال گذشته حداقل یکی از انواع خشونت را تجربه کرده ­اند. بیشترین نوع خشونت اعمال شده از نوع خشونت کلامی بود. 70/10 درصد خشونت ­ها در صحنه حادثه اتفاق افتاده بود و خانواده بیمار گروه اصلی اعمال کننده خشونت بودند (59/31 درصد). بین میزان خشونت فیزیکی با میزان خشونت کلامی و فرهنگی ارتباط معنی داری مشاهده شد ( 0/05P-value≤). نتیجه گیری: تکنسین­های فوریت­های پزشکی همواره در معرض اعمال انواع خشونت شغلی به ویژه از سوی خانواده بیماران می­ باشند. در این راستا جهت کاهش خشونت توصیه می­ شود برنامه­ های آموزشی در دو سطح کارکنان فوریت­ های پزشکی و عموم مردم اجرا شود. در این زمینه در سطح کارکنان آموزش مهارت­ های ارتباطی، مدیریت صحنه حادثه و شرایط تنش زا می ­تواند مؤثر باشد. آموزش­ های عمومی با هدف آشنایی بیشتر مردم با وظایف و نقش خدمات فوریت­ های پزشکی و پیامد­های قانونی اعمال خشونت علیه کارکنان اورژانس 115 پیشنهاد می­ گردد. افزایش ظرفیت و ناوگان اورژانس پیش بیمارستانی نیز بطور کلی می­ تواند به کاهش خشونت کمک نماید. واژ­ه­های کلیدی: خشونت شغلی، کارکنان فوریت­ های پزشکی، امدادگران