تأثیر شدت‌های مختلف تمرین هوازی بر بیان ژن مارکرهای Darpp32 در کبد رت‌های نر نژاد ویستار

Abstract

زمینه و هدف: مطالعات تمرین‌های پرشدت را عاملی برای افزایش گلیکوژنولیز کبدی دانسته و ذخایر گلیکوژن کبدی کاهش می‌یابد و انرژی‌رسانی به بافت‌های دیگر کم می‌شود و ذخیره گلیکوژن در تمرین‌های با شدت کم و متوسط از حالت بی‌تمرینی بیشتر است. در این مطالعه برای اولین بار اثر 3 نوع شدت تمرین هوازی را بر روی بافت کبد و بررسی ژن دخیل در سنتز گلیکوژن انجام می‌شود. روش کار: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 8 هفته­ای با میانگین وزنی 33±237 گرم به ‌صورت گروه­های 8 سر موش در 4 گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت و تمرین هوازی تناوبی پرشدت تقسیم شدند. پس از اتمام دوره تمرین، رت‌ها بیهوش و خونگیری و جداسازی بافت صورت گرفت و داده‌های حاصل از دستگاه PCR-Real time اندازه‌گیری و آنالیز شدند. یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که سطح بیان ژن DARPP32 در گروه‌های تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت و تمرین هوازی تناوبی پرشدت در مقایسه با کنترل افزایش معناداری داشته است (001/0 P<). نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که تمرین‌های استقامتی به مدت 8 هفته می‌تواند باعث افزایش میزان بیان ژن‌های Darpp32 شود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت که 8 هفته فعالیت‌های ورزشی هوازی باعث بهبود عملکرد متابولیسم گلیکوژن و مسیر انسولین می‌شود و یک مارکر جدید در شناسایی دیابت باشد.