سندرم می-ترنر، تشخیصی دور از ذهن برای یک بیماری شایع: گزارش مورد و بررسی متون

Abstract

سندروم می- ترنر یک گوناگونی آناتومیکی نسبتاً ناشایع است که در آن بیماران در اثر انسداد وریدی دچار ترومبوز ورید عمقی (DVT) ایلیوفمورال می‌شوند. در این سندروم، ورید ایلیاک مشترک چپ در برابر مهره پنجم کمری توسط شریان ایلیاک مشترک سمت راست فشرده می‌شود. میزان بروز/ شیوع واقعی سندروم می-ترنر به صورت دقیق مشخص نیست، امّا بر اساس مطالعات کالبد‌شکافی و تصویربرداری عروقی، بین 22 تا 32 درصد تخمین زده می‌شود. با این حال، این تشخیص به ندرت در تشخیص افتراقی‌های DVT، به‌ویژه در افرادی با سایر عوامل خطر، در نظر گرفته می‌شود. این انسداد وریدی ممکن است باعث علائمی مانند ورم پا، واریس، ترومبوز وریدی، زخم استاز وریدی مزمن یا عوارض جدی‌تر از جمله آمبولی ریه شود. استفاده از ضد انعقادهای سیستمیک به تنهایی برای درمان سندروم می-ترنر ناکارآمد است و رویکردهای تهاجمی‌تری برای جلوگیری از عود لخته‌ها لازم است. در این گزارش یک مورد از یک زن 31 ساله را شرح داده‌ایم که با شکایت درد و تورم پیش‌رونده اندام تحتانی چپ بدون عوامل برانگیزنده مراجعه کرده بود. با یک رویکرد تشخیصی جامع شامل سونوگرافی داپلر و دیدن ترومبوز در وریدهای ایلیاک خارجی و فمورال چپ و انسداد ورید ایلیاک مشترک چپ در تصاویر ونوگرافی مشخص شد که او مبتلا به سندرم فشردگی ورید ایلیاک است. هنگام مواجهه با ترومبوزهای وریدی یک طرفه به‌ویژه در گروه‌های سنی جوان‌تر، سندروم می-ترنر را نیز باید در تشخیص‌های افتراقی در نظر گرفت.