بررسی و مقایسه اثر چرخه های ذوب و انجماد بر مقاومت و دوام بتن بازیافتی و معمولی با نسبت های مختلف آب به سیمان

Abstract

به علت افزایش تقاضا برای ساخت سازه های بتنی و از طرفی محدود بودن منابع اولیه و نگرانی های زیست محیطی ناشی از برداشت بی رویه از منابع زمین، بتن بازیافتی مورد توجه قرار گرفته است. بتن بازیافتی حاوی سنگدانه های انواع بتن ها و مصالح ساختمانی که به دلیل فرسودگی و پایان عمر مفیدشان و یا بر اثر جنگ و سوانح طبیعی تخریب شده اند، می باشد. با توجه به گستردگی منابع بتن های بازیافتی و عدم شناخت از آن ها و از طرفی نتایج متناقض محققین در مورد خصوصیات بتن بازیافتی لازم می باشد تحقیقات گسترده تری پیرامون آن انجام گیرد. در این تحقیق مقاومت و دوام بتن بازیافتی بعد از اعمال چرخه های ذوب و انجماد بررسی شد و با بتن طبیعی مورد مقایسه قرار گرفته است. با استفاده از سنگدانه های بازیافتی حاصل از تخریب ضایعات بتنی، آزمونه های بتنی در سه گروه RC، RN و NC که به ترتیب شامل 100، 50 و 0 درصد سنگدانه بازیافتی بودند، با دو نسبت 45 و 55 درصد آب به سیمان ساخته شدند. در مجموع 57 آزمونه بتنی برای آزمایش خمشی (مکعبی 10×10×50 سانتیمتری) فشاری و کششی (استوانه ای10×20 سانتیمتری) و امواج فراصوتی (مکعبی 7×7×40 سانتیمتری) ساخته شد. بعد از اتمام چرخه های ذوب و انجماد مطابق استاندارد ASTM C666، آزمایش های تعیین مدول الاستیسیته و مقاومت فشاری ،کشش غیر مستقیم و خمش تک نقطه ای روی آزمونه ها انجام شد. جذب آب سنگدانه های بازیافتی بیشتر از سنگدانه های طبیعی اندازه گیری شده است. بتن بازیافتی بعد از اعمال چرخه ذوب و انجماد کاهش در مقاومت فشاری، خمشی و کششی و مدول الاستیسیته را تجربه نموده است. و با افزایش درصد جایگزینی سنگدانه های بازیافتی میزان این کاهش بیشتر مشاهده شده است. افت مدول دینامیکی نسبی در پایان چرخه ها برای بتن بازیافتی کمتر بوده است که نشان دهنده دوام مناسب تر آن در برابر چرخه ذوب و انجماد می باشد. بتن با جایگزینی 50 درصد سنگدانه بازیافتی، دوام و مقاومت مشابهی با بتن طبیعی داشته است و در بتن های بازیافتی، افزایش درصد جایگزینی سنگدانه های بیش از این مقدار توصیه نمی شود