نقش میانجیگری ترس از خود در ارتباط میان سبک‌های دل‌بستگی ناایمن با باورهای وسواسی در جمعیت غیر بالینی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: مطالعات متعدد نتایج ناهماهنگی را در مورد ارتباط باورهای وسواسی و متغیرهای شناختی گزارش کرده‌اند. همچنین باورهای وسواسی عوامل مهمی در تبدیل افکار مزاحم به افکار وسواسی به شمار می‌روند. در این راستا هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجیگری ترس از خود در ارتباط میان سبک‌های دل‌بستگی ناایمن با باورهای وسواسی در میان دانشجویان بود. مواد و روش‌ کار: روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه­ی آماری این پژوهش شامل کلیه­ی دانشجویان کارشناسی دانشگاه­های تهران در بازه­ی زمانی مرداد تا مهر سال 1401 بودند که از طریق نمونه­گیری خوشه­ای 320 نفر انتخاب شدند و به پرسشنامه­ها پاسخ دادند. پس از حذف داده‌های پرت، 312 پرسشنامه وارد تجزیه‌وتحلیل شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه­ باور­های وسواسی (OBG)، پرسشنامه­ی ترس از خود (FSQ ) و پرسشنامه تجربه در روابط نزدیک (ECR) بودند. درنهایت داده‌ها با روش همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری و با استفاده از نرم­افزارهای SPSS نسخه 24 و AMOS نسخه 22 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: شاخص‌های نیکویی برازش برای مدل پژوهش معنادار و مطلوب بودند و مدل برازش مناسبی داشت. نتایج نشان داد که ضریب همبستگی نمره­ی کل باورهای وسواسی با ترس از خود و نمره­ی کل دل‌بستگی نا ایمن به ترتیب 54/0 و 42/0 و در سطح 01/0>p دارای اختلاف معنادار بودند. همچنین اثر غیرمستقیم و اثر کل سبک‌های دل‌بستگی ناایمن بر باورهای وسواسی به ترتیب 24/0 و 33/0 و به لحاظ آماری دارای اختلاف معنادار بودند (01/0>p ). بحث و نتیجه‌گیری: یافته­های پژوهش حاضر نشان داد که سبک­های دل‌بستگی ناایمن و ترس از خود نقش مهم و تأثیرگذاری بر باورهای وسواسی دارد. همچنین مطالعه حاضر روابطی را شناسایی کرد که ممکن است پیامدهای مهمی برای پیشگیری و درمان افکار غیرقابل‌قبول در بیماران OCD و همچنین افراد غیربالینی داشته باشد.