تعیین اثر سیستم رفتاری مغز بر آسیب پذیری روانی با میانجیگری حساسیت اضطرابی، عواطف و تحمل پریشانی در بیماران مبتلا به دیابت

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: افراد مبتلا به دیابت، به‌طور بالقوه‌ای در برابر تهدید عواملِ دیگر مانند عواطف منفی، نقص سیستم عصبی و حساسیت به اضطراب قرار می‌گیرند، که در گرفتار آمدن یا نیامدن آن‌ها در زخم‌های ناشی از دیابت تأثیر می‌گذارد. هدف از مطالعه بررسی تأثیر سیستم مغزی رفتاری بر بیماران زن دیابتی در معرض آسیب پذیری روانی با نقش میانجی‌ حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بود. مواد و روش‌ کار: این پژوهش ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش، جزء مطالعات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی‌زنان مبتلا به دیابت کلینیک تخصصی دیابت شهر کرج در نیمسال اول سال 1401 تشکیل دادند، که390 نفر به‌عنوان حجم نمونه به روش هدفمند انتخاب شدند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه سیستم‌های مغزی رفتاری کارور و وایت، پرسش‌نامه سلامت روانی (SCL-25)، حساسیت اضطرابی تیلور و کاکس، عواطف مثبت و منفی واتسون، کلارک و تلگن و پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر استفاده شد. تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از آزمون‌های معادلات رگرسیونی با استفاده از نرم‌افزار‌های 18 SPSS و23 Amos انجام گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که متغیرهای سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی دارای اثر مستقیم و معنی‌داری بر آسیب پذیری روانی هستند. همچنین مسیر غیر مستقیم اثر سیستم مغزی رفتاری با میانجی‌گری حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بر آسیب پذیری روانی مورد تایید واقع گردید. به‌طور کلی مدل پژوهش تایید شد و متغیرهای پژوهش توان پیش بینی 69 درصدی از متغیر آسیب پذیری روانی را دارا بودند. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نقش سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بر آسیب پذیری روانی لازم است درمان کنندگان جهت کاهش آسیب روانی سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی، برنامه هایی تدوین نمایند تا با تغییر این متغیرها آسیب روانی در این بیماران کاهش یابد.