مقایسه اثربخشی درمان شناختی-رفتاری و نظم‌‌جویی فرآیندی هیجان بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری ام‌اس

Abstract

زمینه و اهداف: بیماری ام‌اس یکی از اختلالات مزمن و ناتوان کننده عصبی‌‌شناختی است که بیماران مبتلا به آن به دلیل نقص بدنی از احساس امنیت و احساس خودکارآمدی پایینی برخوردارند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و نظم‌جویی فرآیندی هیجان بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به ام‌اس انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری بود. 20 نفر از بیماران مبتلا به ام‌اس (دارای پرونده پزشکی در انجمن ام‌اس تهران در سال 1399) به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه‌‌های آموزش به مدت سه ماه تحت درمان شناختی‌‌رفتاری و تنظیم هیجان قرار گرفتند اما گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. میزان خودکارآمدی به‌‌وسیله پرسشنامه خودکارآمدی شرر قبل، بعد از مداخله و سه ماه بعد از مداخله اندازه‌‌گیری شد. در انتها داده‌‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌‌گیری مکرر تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد دو روش درمان شناختی-رفتاری و نظم‌‌جویی فرآیندی هیجان موجب افزایش خودکارآمدی بیماران گردید (01/0>p). آزمون تعقیبی توکی نشان داد که مداخله هیجان‌مدار در مقایسه با مداخله شناختی رفتاری در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری میانگین بالاتری دارد که در سطح اطمینان 95 درصد معنی‌‌دار نبود. نتیجه‌گیری: می‌‌توان نتیجه گرفت هر دو درمان شناختی-‌‌رفتاری و نظم‌‌جویی فرآیندی هیجان در بهبود خودکارآمدی بیماران مبتلا به ام‌اس مؤثر بود و می‌‌توان از هر دو رویکرد در جهت کاهش مشکلات روان‌‌شناختی در این بیماران استفاده کرد.