بررسی تأثیر توأم تروگزروتین و ورزش تناوبی شدید در بیان ژن‌های میتوفاژی Mfn2 و Parkin و سمّیت قلبی ناشی از دوکسوروبیسین در سلول‌های قلبی رت

Abstract

سابقه و هدف: دوکسوروبیسین (DOX)، داروی مؤثر در درمان انواع سرطان است که کاربرد آن به‌دلیل سمّیت قلبی ناشی از دوز تجمعی، محدود شده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر توأم تروگزروتین (TRX؛ مشتق از فلاونوئید روتین و دارای خواص فارماکولوژیکی مختلف) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) در کاهش سمّیت قلبی ناشی از DOX و بیان ژن‌های میتوفاژی MFN2و Parkin در سلول‌های قلبی رت‌ها است. مواد و روش‌ها: رت‌های ویستار نر به‌صورت تصادفی در پنج گروه (۱۰n = ) تقسیم شدند: ۱) Control، ۲) DOX، ۳) HIIT+DOX، ۴) ­TRX+DOX، ۵) HIIT+TRX+DOX. پس از آخرین تمرین HIIT، رت‌های تمرین‌کرده و گروه کنترل مربوطه تحت تزریق داخل‌صفاقی DOX با دوز 20 میلی‌‌گرم بر کیلوگرم قرار گرفتند. برای تأیید آسیب قلبی ناشی از دوکسوروبیسین نشان داده شد که تزریق DOX، میزان لاکتات دهیدروژناز سرم رت‌ها را از 3±57 تا 6±171 واحد در لیتر افزایش داده است. میزان بیان ژن‌های میتوفاژی شامل Mfn2 و Parkin با روش Real-Time PCR انداز‌ه‎گیری شد. نتایج: تزریق DOX میزان بیان ژن‌های میتوفاژی Mfn2و Parkin را در مقایسه با گروه کنترل کاهش داد (0/01>P). تأثیر توأم تمرین HIIT و مصرف تروگزروتین، به افزایش معنی‌دار میزان بیان ژن‌های میتوفاژی Mfn2 (۰/05>P) و Parkin (۰/01>P) نسبت به گروه DOX منجر شد. نتیجه‌گیری: کاربرد توأم تروگزروتین و تمرین HIIT می‌تواند بیان ژن‌های میتوفاژی Mfn2 و Parkin را در سلول‌های قلبی رت‌های دریافت‌کننده DOX افزایش و سمّیت قلبی ناشی از DOX را کاهش دهد.