تأثیر عصاره آبی عناب بر یادگیری، حافظه، فعالیت حرکتی و سطح مالون دی‌آلدئید مغز موش‌های صحرایی مبتلا به پارکینسون

Abstract

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون به‌عنوان یک اختلال پیشرونده ناشی از تخریب نورون‌های دوپامینرژیک به کندی حرکات، لرزش و اختلال عملکرد شناختی منجر می‌شود. تجویز عناب در مدل‌های حیوانی اختلال سیستم عصبی اثرات مطلوبی بر توانایی حافظه و بیومارکرهای استرس اکسیداتیو داشته است. بر این اساس، تأثیر تجویز عصاره آبی عناب بر یادگیری، حافظه، فعالیت حرکتی و بیومارکر استرس اکسیداتیو در موش‌های صحرایی مبتلا به پارکینسون بررسی شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، تعداد 40 سر موش صحرایی بالغ نژاد ویستار به چهار گروه تقسیم شدند: گروه کنترل، گروه پارکینسونی درمان‌نشده و دو گروه تحت تیمار با عصاره آبی عناب در دو غلظت مختلف 500 و 1000 میلی‌گرم بر کیلوگرم در روز. القای مدل پارکینسون با تزریق 6-هیدروکسی دوپامین (6-OHDA) صورت گرفت. فعالیت چرخشی با تزریق آپومورفین ارزیابی شد. از ماز آبی موریس برای ارزیابی یادگیری و حافظه فضایی استفاده گردید. همچنین استرس اکسیداتیو توسط بیومارکر مالون دی‌آلدئید (MDA) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: داده‌های حاصل نشان داد که پارکینسون القاشده با 6-هیدروکسی دوپامین به اختلال در یادگیری، حافظه و فعالیت چرخشی منجر می‌شود. تجویز 1000 میلی‌گرم بر کیلوگرم عناب باعث بهبود یادگیری و حافظه شد (0/0001<P). علاوه‌براین، دوزهای 500 و 1000 میلی‌گرم بر کیلوگرم عناب، چرخش‌های ناشی از آپومورفین را کاهش داد (0/0001<P). همچنین، عناب باعث کاهش سطح مالون دی‌آلدئید (MDA) در مغز میانی و هیپوکمپ شد (0/05>P). نتیجه‌گیری: عصاره آبی عناب تجویزشده در مدل حیوانی پارکینسون می‌تواند اثر مطلوبی بر حافظه، یادگیری، چرخش‌های ناشی از آپومورفین و سطح مالون دی‌آلدئید (MDA) مغز داشته باشد.