اختلال استرس پس از آسیب، حساسیت اضطرابی و تاب‌آوری در کارکنان خدمات درمانی طی همه‌گیری کووید-19 در شهر رشت در سال 1400

Abstract

زمینه همه‌گیری کووید-19، تأثیرات گسترده‌ای بر سلامت جسمانی و روانی جمعیت عمومی داشته ‌است. در این میان، کارکنان درمان بخش‌های مراقبت ویژه کرونا با آسیب‌های روانی جدی هنگام کار مواجه هستند. هدف این مطالعه با هدف بررسی رابطه اختلال استرس پس از آسیب، حساسیت اضطرابی و تاب‌آوری در کارکنان خدمات درمانی طی همه‌گیری کووید-19 در شهر رشت در سال 1400 انجام شده ‌است. روش‌ها طرح آماری پژوهش از نوع مقطعی‌تحلیلی و جامعه آماری پژوهش همه کارکنان درمان در بخش‌های مراقبت ویژه کرونا در بیمارستان‌های پورسینا و رازی شهر رشت است. شرکت‌کنندگان با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. تعداد 94 نمونه در مطالعه شرکت کردند. از پرسش‌نامه‌های استرس پس از آسیب ودرز و همکاران، حساسیت اضطرابی ریس و همکاران و تاب‌آوری کانر ـ دیویدسون برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. داده‌ها با روش‌های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه تجزیه‌و‌تحلیل شد. یافته‌ها براساس نتایج، ارتباط منفی معنا‌داری بین اختلال استرس پس از آسیب و تاب‌آوری (0/405-=P<0/001, r) و ارتباط مثبت معنا‌داری بین اختلال استرس پس از آسیب و حساسیت اضطرابی (0/633=P<0/001, r) وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که به‌ترتیب متغیرهای تاب‌آوری ( 0/208-=P=0/004, b) و حساسیت ‌اضطرابی (0/574=P=0/001, b)، متغیر استرس پس از آسیب را به‌طور معناداری تبیین می‌کنند. نتیجه‌گیری تاب‌آوری می‌تواند به‌عنوان یک عامل محافظ در مقابله با اثرات منفی استرس نقش بسزایی داشته باشد. همچنین نشانه‌های اولیه اختلال استرس پس از آسیب در افرادی، پیامدهای بدتری به همراه دارد که دچار اضطراب یا احساسات بدنی ناشی از آن می‌شوند.