مقایسه کارآیی تمرین روی تردمیل و سطح زمین بر نیروهای عکس‌العمل زمین طی راه رفتن در افراد مبتلا به زانوی پرانتزی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: زانو پرانتزی از شایع‌ترین ناهنجاری‌های مفصل زانو است که در آن کوندیل‌های داخلی استخوان ران از یکدیگر دور می‌شوند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر هشت هفته تمرین دویدن بر روی تردمیل و دویدن بر سطح زمین بر متغیرهای نیروهای عکس‌العمل زمین افراد مبتلا به زانوی پرانتزی بود. مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی و آزمایشگاهی بود. 45 پسر مبتلا به زانوی پرانتزی به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی در سه گروه 15 نفره شامل گروه تمرین بر روی تردمیل (سن: 28/2±71/21 سال؛ وزن: 10/1±35/83 کیلوگرم)، گروه تمرین بر روی سطح زمین (سن: 33/2±14/21 سال؛ وزن: 84/1±25/82 کیلوگرم) و گروه کنترل (سن: 6/2±14/23 سال؛ 50/1±15/80 کیلوگرم) قرار گرفتند. تمرینات دویدن هشت هفته در گروه‌های تمرینی با سرعت تقریبی 2/3 متر بر ثانیه اجرا شد. نیروهای عکس‌العمل زمین به‌وسیله دستگاه صفحه نیرو برتک (Bertec Corporation, Columbus, OH) با فرکانس نمونه‌برداری برابر 1000 هرتز ثبت گردید. متغیرهای اوج دامنه نیروی عکس‌العمل زمین در سه بعد و زمان رسیدن به اوج نیروها جهت تحلیل آماری استفاده شد. جهت تحلیل‌های آماری از نرم‌افزار SPSS V21 و آنالیز واریانس دوسویه با اندازه‌های تکراری (repeated measure ANOVA) در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر در مؤلفه‌های زمان رسیدن به اوج در راستای داخلی-خارجی در فاز تماس پاشنه اختلاف معنی‌داری را بین گروه زمین با دو گروه دیگر نشان داد (000/0=P). زمان رسیدن به اوج در راستای قدامی-خلفی طی فازهای تماس پاشنه اختلاف معنی‌داری را بین گروه تردمیل با دو گروه دیگر نشان داد (000/0=P). همچنین زمان رسیدن به اوج در راستای عمودی طی فاز هل دادن (000/0=P)، اختلاف معنی‌داری را بین گروه زمین با دو گروه دیگر نشان داد. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به‌دست‌آمده می‌توان بیان نمود که اثرات تمرین بر روی تردمیل در مقایسه با سطح زمین بیشتر بر روی زمان رسیدن بر اوج نیروها اثرگذار می‌باشد. به‌طورکلی تمرینات بر روی تردمیل اثرات مثبت بیشتری را در مقایسه با تمرین روی زمین نشان داد. باوجوداین، اثبات بهتر این موضوع نیاز به انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه دارد.