مقایسه میزان CO2 انتهای بازدمی قبل و بعد از دمیدن گاز در حفره شکمی در بیماران بخش جراحی زنان تحت لاپاراسکوپی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: عمل جراحی لاپاراسکوپی امروزه گسترش زیادی یافته است. در جراحی لاپاراسکوپیک گاز دی‌اکسید کربن به حفره پریتوئن دمیده می‌شود که نتیجه آن افزایش فشار داخل و به دنبال آن تأثیر مشخص بر همودینامیک بیمار است. کاپنوگرافی و اندازه‌گیری غیرتهاجمی ETCO2 مهم‌ترین و مفیدترین روش‌های مونیتورینگ هستند. مواد و روش‌ کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 60 بیمار کاندید جراحی زنان تحت لاپاراسکوپی وارد مطالعه شدند. پس از القای بیهوشی به روش یکسان، مانیتورینگ CO2 انتهای بازدمی با استفاده از کاپنوگرافی و همچنین فشار متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب بیماران در این فواصل انجام شد: بلافاصله پس از انتوباسیون داخل تراشه، قبل از دمیدن گاز CO2 به داخل حفره شکم، بلافاصله پس از دمیدن گاز CO2 به حفره شکم، دقیقه 10 و دقیقه 20 پس از دمیدن گاز به داخل حفره شکم، دقیقه 10 پس از خروج گاز CO2 از حفره شکم و قبل از اکستوباسیون بیمار. یافته‌ها: میزان CO2 انتهای بازدمی، فشار متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب در دقیقه 10 و 20 پس از دمیدن گاز، و همچنین قبل از اکستوباسیون نسبت به زمان‌های دیگر افزایش یافته بودند، که این اختلافات میانگین ازنظر آماری معنی‌دار بودند (05/0>P). بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به مطالعه حاضر می‌توان نتیجه‌گیری نمود که تغییرات CO2 انتهای بازدمی در طی جراحی لاپاراسکوپی در تشخیص زودرس عوارض کمک‌کننده بوده و بیشترین میزان افزایش CO2 انتهای بازدمی و تغییرات همودینامیک در دقایق 10 و 20 پس از دمیدن گاز CO2 به حفره شکمی مشهود است.